Wymuszone pandemicznym lockdownem spowolnienie gospodarcze i związane z nim zmiany można by uznać za ironiczne wcielenie niektórych postulatów dewzrostu. W rzeczywistości procesy te uwidaczniają raczej, czym idea degrowth nie jest: wskazują na różnicę między procesem demokratycznej, oddolnej transformacji w kierunku mniejszego zużycia zasobów a doraźnymi zmianami, których negatywne skutki rozkładają się w społeczeństwie nierówno. Prezentowane artykuły wpisują się w szerszą dyskusję nad potencjałem dewzrostu jako wielowymiarowej odpowiedzi na kryzys klimatyczny i jego konsekwencje.

W latach 90., w świecie odczarowanym przez polityczną zmianę, rodzą się narracje i praktyki mające na celu oswojenie i zagospodarowanie nowej przestrzeni społecznej. Opowieści te dotyczą dyskursów usytuowanych na marginesie oficjalnej kultury, kwestionujących lub omijających zinstytucjonalizowane procedury wytwarzania wiedzy. Dotyczą religijności mirakularnej, pseudonauki, magii i nowej duchowości, medycyny alternatywnej. Tworzą kalejdoskop zjawisk podejmujących grę z systemem, który w owym czasie dopiero zaczyna się kształtować.

Stefan Themerson podobno był zdania, że przeszłości powinno być w życiu jak najmniej. Franciszka Themerson tę ideę wprowadzała w działanie, usuwając zbędne ślady swoich historii. Potrzeba ograniczania źródeł stoi jednak w sprzeczności z różnorodnością materiału autobiograficznego twórców. Pytając o autorefleksje, autonarracje, autointerpretacje Themersonów, szukamy więc wiedzy wśród form piśmiennych, oralnych i wizualnych, ale także opierając się na własnej pamięci.