W 2013 roku ukazała się prorocza książka socjologa męskości Michaela Kimmela pt. „Angry White Men”. Tytułowi „wściekli biali mężczyźni” to ci, którzy dali się uwieść politycznemu hasłu retrotopii „uczynienia Ameryki ponownie wielką”. Właśnie mężczyźni szczególnie mocno ulegają urokowi „retrotopii”. Zygmunt Bauman w swojej ostatniej książce rozważa zjawisko retrotopii, w ramach której reakcją (lękową i obronną) na „szok przyszłości” staje się nostalgiczna próba restytucji idealizowanej przeszłości. Hasło „wybierzmy przyszłość”, jeszcze nie tak dawno politycznie nośne, straciło w ostatnich kilku latach na atrakcyjności. Niniejszy numer „Czasu Kultury” poddaje analizie kilka przykładów retrotopii męskości.

Co jest pociągającego w niszczeniu materialnych obiektów i niematerialnych znaczeń kulturowych? Czy chodzi o pragnienie stawania się widzialnymi/podmiotowymi/aktywnymi? Próbujemy odpowiedzieć na te pytania, odwołując się do sztuki i literatury kobiet. To one dostarczają wielu scenariuszy destrukcji oraz wielu możliwych sposobów na rozprawienie się z ambiwalencją podejmowanych przez artystki i pisarki aktów przemocy. Koniecznych do tego, by wprowadzić do naszej przestrzeni siłę wykluczonych, pominiętych, wyciszanych. W rezultacie artystycznych działań opartych na destrukcji materiału/formy/idei powstają rzeczy, które są nośnikami prób zgłębiania niewspółmierności politycznej i społecznej świata, prób zawsze zakłócających spokój i bierność, z jakimi patrzymy i reagujemy na świat.