Sto lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości chcemy przyjrzeć się dyskursom opisującym współczesne doświadczenie patriotyzmu. „Re:patriotyzm” stanowi bezpośrednie nawiązanie do figury repatriacji, czyli powrotu do kraju ojczystego, który w tym wypadku jest rzeczywistością fantazmatyczną, zbudowaną z pragnień oraz frustracji wywołanych procesem transformacji. Pragniemy zapytać o różne sposoby współczesnych powrotów do wyobrażonej ojczyzny. Przedrostek „re:” wywodzi się od angielskich słów respond oraz reply. „Re:patriotyzm” próbuje zatem scharakteryzować współczesne pragnienie patriotyzmu oraz zaskakujące formy, jakie w ostatnim czasie przyjmuje.

Coraz głośniej w ostatnich latach brzmi wołanie o danie szansy pokojowi w polskiej szkole, by powtórzyć formułę autora kilku hymnów pokojowych, Johna Lennona. Imagine, wyobraźmy sobie to: szkołę z systemowym nauczaniem propokojowym, która, jak w systemie amerykańskim, zajęcia edukacji emocjonalnej wprowadza do programu od najwcześniejszych klas. Edukator na rzecz pokoju staje się nie tylko przewodnikiem po świecie wielu kultur, ale proponuje też podejście przełamujące stereotypy, orientuje się na przybliżanie wiedzy o prawach człowieka. Szkoły, od podstawowej po uniwersytet, mogą wychować młodych ludzi doskonalących się w człowieczeństwie, którzy w sytuacji wymagającej ich reakcji wyjdą z bezpiecznej sytuacji gapia, zrealizują niezależnie własne projekty, przeciwstawią się nacjonalizmowi i nienawiści, przesuną akcent z heroizmu i etosu czasu wojny na ten czasów pokoju.

Tak zwany kryzys uchodźczy przyjął w Polsce formę lęku i odrzucenia odmienności, lansowaną przez konserwatywny rząd jako postawa racjonalna. Jej rewersem stały się liczne działania na rzecz uchodźców, podejmowane przez sektor pozarządowy. Piszemy w tym kontekście o walce o znaczenie słowa „uchodźca”, o akcjach edukacyjnych i stosunku Kościoła katolickiego do tematyki uchodźczej, próbując też zmapować działania prouchodźcze i kreśląc wizję polskich archipelagów empatii.