Gorączkowa jesień 2020 należała do kobiet, a figura czarownicy stała się znakiem tego czasu. „Czarownica wylatuje o zmierzchu” – parafrazowała niedawno Hegla Mona Chollet. My dzisiaj możemy potwierdzić: czarownice spacerują po ulicach nawet w biały dzień. Można odnieść wrażenie, że czarownica (albo: wiedźma) z nami zostanie, bo symbolizuje siłę, jaką odnalazły w sobie polskie kobiety, młode i stare. Postać samodzielnej, niezależnej kobiety, która wie i umie więcej, dzięki czemu pośredniczy pomiędzy światem ludzi a światem natury z jednej strony i sacrum z drugiej, budzi dziś w wielu kobietach fascynację i chęć naśladownictwa. Niegdyś demonizowana, przedstawiana jako zagrożenie, dziś staje się alternatywą dla patriarchalnego ładu – figurą kobiety pełnej mocy, mądrości i piękna (tak uporczywie odmawianego dojrzałym kobietom). Figura czarownicy swoją dzisiejszą popularność zawdzięcza ruchom feministycznym, które odczytały ją na nowo, a także książkom i filmom o Harrym Potterze czy serialu o Sabrinie. Duży wpływ na kształtowanie jej nowego wizerunku mają kryzys racjonalności instrumentalnej i kryzys ekologiczny. To wielki zwrot w myśleniu o sprawczości, podejściu do cielesności i seksualności. Polki przestały się bać mówić otwarcie o swoich potrzebach i poszukiwaniach tożsamości. Niewykluczone, że figura czarownicy w końcu zastąpi zawłaszczoną przez imaginarium narodowe i odciętą od żywotnych źródeł kobiecości figurę Matki Polki.

Konferencje naukowe są medium wymiany myśli, ale też źródłem uniwersyteckiego folkloru, przyczyną znoju i nudy, powracającym powodem stresu i frustracji. Te różnorakie sensy uwyraźniły się dodatkowo w czasie pandemii i narzuconej przez nią zdalności. Dlatego uznaliśmy, że warto przypomnieć kontrkulturowe tradycje konferencji, opisać ich udział w dekolonizowaniu wiedzy, a także docenić wkład w tworzenie debaty publicznej, również na peryferiach.