W jaki sposób teksty literackie i przedsięwzięcia artystyczne biorą udział w dokonującym się w ostatnim czasie przewartościowaniu postrzegania i definiowania niepełnosprawności? W kontekście polskiej kultury odpowiedź na to pytanie jest złożona – wymaga krytycznego odejścia od traktowania niepełnosprawności jako doświadczeń mniejszościowych oraz skoncentrowania uwagi na szerszych znaczeniach społecznych i estetycznych relacji, norm, reprezentacji. Literatura i sztuka to – jak się okazuje – nieoczywiste sojuszniczki osób z niepełnosprawnościami, ale przecież nawet nieoczywiste sojusze zaowocować mogą dobrymi emancypacyjnymi projektami.

Jest autorką wyjątkową. Doświadczyła na własnej skórze i przepracowała w swoim pisarstwie dwie fale feminizmu i przynajmniej trzy transformacje: gatunkową, ustrojową i rynkową. Przy tym jej twórczość jest monolitową księgą kobiecego „ja” – wiwisekcyjną i prowokacyjną. Od 40 lat, kiedy zadebiutowała „Ciałem niczyim”, wciąż powraca do autobiograficznych wątków, czerpie z siebie, a przy tym komentuje rzeczywistość i, gdy ma na to ochotę, poucza polityków. Stąpa twardo po ziemi i buduje groteskowe, a czasem utopijne światy. I często przypomina, że urodziła się w Poznaniu i dorastała na jeżyckim podwórku.