W artykule przeanalizowano narracyjne techniki Ciała niczyjego Krystyny Kofty, służące zamaskowaniu śmierci głównej bohaterki z powodu choroby nowotworowej. Pisarka poruszyła realistyczne wątki, odnoszące się do wydarzeń współczesnych. Opisała pozbawienie nadziei na wyleczenie pacjentki, uwzględniając perspektywę funkcjonowania oddziałów onkologicznych w Polsce w latach osiemdziesiątych. Zacierając granice czasowe, odniosła się do aresztowań opozycji politycznej przez bezpiekę. Oba wątki posłużyły jej przy tym do powtórzenia manifestu pisarskiego, czyli wskazania, że jedynym remedium na sytuacje beznadziejne są czytanie i pisanie.

Słowa kluczowe: Krystyna Kofta, choroba nowotworowa, autotematyzm, polityka, melodramat