Artykuł jest próbą wprowadzenia perspektywy performatywnej w obszar refleksji o ciele z niepełnosprawnością. Korzystając z teoretycznych prac Rosemary Garland-Thomson, autorka zwraca uwagę na łączenie strategii esencjalistycznych z konstruktywistycznymi w wytarzaniu tożsamości podmiotu, a także potrzebę nowej, „reparacyjnej” lektury niepełnosprawności. Analizując obecne w anglosaskim teatrze i performansie strategie wykorzystania krytyczno-afirmatywnego potencjału niepełności jako „tożsamości gorszej”, autorka stawia pytania o rolę schematów narracyjnych w mówieniu o niepełnosprawności i możliwość ich przekroczenia również na gruncie polskim.

Słowa kluczowe: ciało, niepełnosprawność, teatr, pefromatywność