W artykule zawarto rozważania dotyczące sposobów i zasad obecności niepełnosprawności w literaturze polskiej. Autorka tekstu zarysowała główne i często problematyczne literackie ujęcia nienormatywnie sprawnych bohaterów i bohaterek, zwróciła uwagę z jednej strony na patologizujące, z drugiej normalizujące działanie wybranych narracji. Jednym z najważniejszych kluczy do rozumienia znaczeń tych narracji okazał metaforyczny status niepełnosprawności, ale także wyobrażenia relacji sprawny/niesprawny w perspektywie lęku przed (nie)samodzielnością.
Słowa kluczowe: polska proza, nienormatywna sprawność, (nie)samodzielność, metafory niepełnosprawności
