DOI: http://doi.org/10.61269/CTFH2443
vol. XL, no. 1, 2024
Łagodzenie smutku klimatycznego. Tworzenie solastalgicznej przestrzeni międzygeneracyjnej w praktykach kuratoringu naiwnego
Lucyna Kopciewicz
Uniwersytet Gdański
ORCID: 0000-0003-0888-7665
Zakres stron: 187–198
Abstrakt:
Łagodzenie smutku klimatycznego. Tworzenie solastalgicznej przestrzeni międzygeneracyjnej w praktykach kuratoringu naiwnego
Celem artykułu jest analiza praktyk artywistycznych usytuowanych w codzienności i lokalności, gdzie sztuka otwiera przestrzeń dla wyrażenia narracji klimatycznych, przestrzenie wsparcia w doświadczeniu smutku klimatycznego przez kobiety i dziewczęta. Artywizm klimatyczny został zdefiniowany jako zbiór praktyk interwencyjnych wiążących sztukę i życie codzienne. Praktyki artywistyczne mają charakter działań bezpośrednich i skutecznych – skrojonych na miarę problemów i potrzeb lokalnej mikrospołeczności.
W analizowanym przypadku działania artywistyczne skutecznie łagodzą symptomy smutku klimatycznego, pomagają pogodzić się z utratą przewidywalnego i normalnego świata. Analizowane są one z użyciem metodologii pedagogiki, w szczególności pedagogiki opiekuńczej oraz jej kategorii: troski, międzygeneracyjności, emancypacyjnego dialogu i praktyk psycho-edukacyjnych. Artywizm jako praktyka artystyczno-terapeutyczna przełamuje „kultury ciszy”, otwiera przestrzeń dla narracji klimatycznych jako kwestii społecznie i osobiście istotnej, dla emocji klimatycznych i pocieszenia w doświadczeniach utraty świata. Analizowane praktyki artywistyczne realizowane są w specyficznym kontekście społecznym i biograficznym oraz są splecione z relacjami opieki podejmowanymi przez kobiety nad kobietami. W relacjach opieki artywizm staje się też praktyką troski o innych oraz troski o siebie.
Słowa kluczowe: kobiety, artywizm, uchodźczynie, zmiany klimatu, solastalgia
Abstract:
Mitigating Climate Sadness. Creating Solastalgic Intergenerational Space in Naive Curatorial Practices
The proposed article aims to analyze artistic practices located in everyday life and localities where art opens a venue for expressing climate narratives and affords spaces of support in the experience of climate grief by women and girls. In the analyzed case, artivistic practices effectively alleviate the symptoms of climate grief and help to come to terms with the loss of a predictable and normal world. Artivistic practices are analyzed within the methodological frame of care pedagogy and its categories: care, generation, emancipatory dialogue, and psycho-educational practices. Artivism as an artistic-therapeutic practice breaks the “culture of silence,” opens the space for climate narratives as a socially and personally significant issue, for climate emotions and comfort in the experience of losing the world. The analyzed artistic practices are carried out in a specific social and biographical context. They are intertwined with the relationships of care taken by women over women. In caring relationships, artivism also becomes a practice of caring for others and caring for oneself.
Keywords: women, artivism, refugees, climate change, solastalgia
0,00zł
