Autorka porusza głównie kwestię możliwości i ograniczeń, jakie wiążą się z próbą rewizji utartych schematów myślowych oraz języka, którego używamy, by wyrazić nasze miejsce w środowisku czy relacje z tym, co poza-ludzkie. Zasadnicze pole odniesienia stanowi eseistyczna książka pod tytułem O czasie i wodzie Andriego Snæra Magnasona, islandzkiego pisarza i aktywisty. Autorka odwołuje się także do wybranych prac filozoficznych i literaturoznawczych.