Esej jest próbą ukazania paradoksalnej złożoności wizerunku artystycznego, ideologicznego i poniekąd charakterologicznego Boba Dylana w perspektywie analitycznej obejmującej niemal całą jego bogatą karierę. Po przedstawieniu sprzeczności między ambicjami artystowskimi a nuworyszowskimi, wyznaczającymi w istotnej mierze przebieg drogi życiowej i twórczej dawnego autora „Blowin’ in the Wind”, autor podejmuje próbę ich eksplikacji czy wręcz rozwiązania w kategoriach humanistyki poststrukturalistycznej (postmodernistycznej), której kluczowym wątkiem jest intertekstualność – fundamentalnie ważna dla zrozumienia fenomenu tego proteuszowo zmiennego artysty. Choć kojarzona głównie z folkiem czy folk rockiem, twórczość Dylana ma w istocie walor transgatunkowy, co potwierdzałoby postmodernistyczną, a także rockową tożsamość dawnego barda folkowego protestu.

Słowa kluczowe: artystostwo arywizm folk-protest intertekstualność autokreacja