Niniejszy esej stawia pytania o strategie, stawki i archeologię prezentacji polskiego modernizmu w sztukach wizualnych. Punktem wyjścia dla tak ujętej refleksji jest wystawa Montaże. Debora Vogel i nowa legenda miasta (Muzeum Sztuki w Łodzi), która przez pryzmat żydowskiej poetki, literatki i teoretyczki sztuki podejmuje próbę ukazania lwowskiego środowiska artystyczno-literackiego. Niemniej jednak tekst nie wpisuje się w wąskie ramy krytyki artystycznej (recenzja pokazu), ale lokuje łódzką ekspozycję w szerszej perspektywie eksponowania modernizmu zarówno w dyskursie, jak i – przede wszystkim – w przestrzeni muzealnej, przy czym obie te płaszczyzny uznaje się za komplementarne sposoby tworzenia wiedzy.