W celu wyjaśnienia sposobów urządzenia pracy i życia uczestników współczesnego  obiegu sztuki  – artystów, kuratorów, krytyków, freelancerów – wskazuję na ich fundamentalne uzależnienie od nieustannego wyszukiwania możliwości, takich jak fuchy, projekty, okazje wystawiennicze, zamówienia, tymczasowe zatrudnienie. W artykule stawiam tezę, że zależność od ulotnych okazji jest źródłem systemowych nacisków, które prowadzą do upowszechnienia konkurencji, instrumentalizacji stosunków społecznych, atomizacji i samo-prekaryzacji pracowników sztuki. W konkluzji artykułu wykazuję, że kluczowym aspektem oporu wobec strukturalnych presji obiegu sztuki jest kontestacja zindywidualizowanej zależności od przepływu możliwości.

Słowa kluczowe: socjologia sztuki, obieg artystyczny, strukturalny oportunizm, podział pracy, post-fordyzm