Artykuł poświęcony jest archiwum prywatnemu (jako spuściźnie materialnej oraz praktyce dziejopisarskiej) Jana Wantuły z Ustronia – chłopa-bibliofila i historyka samouka, badacza przeszłości Śląska Cieszyńskiego i luteranizmu. Autorka rozwija trzy wątki odpowiadające różnym rozumieniom „poszerzania archiwum”: po pierwsze, omawia sposób, w jaki upomina się on o miejsce dla ewangelików w polskim dyskursie historycznym; po drugie, analizuje przejawy i aporie jego „szaleństwa katalogowania”; po trzecie, rozważa sens „powiększania” archiwum Wantuły przez podjęcie krytycznego namysłu nad jego pisarstwem i przyświecającymi mu założeniami.

Słowa kluczowe: Jan Wantuła, archiwum, Śląsk Cieszyński, dziejopisarstwo, ewangelicyzm