Celem artykułu jest przedstawienie polskiego kontekstu urban exploration, praktyki polegającej na zwiedzaniu i fotograficznym dokumentowaniu miejsc opuszczonych i niedostępnych, w relacji do tanatoturystyki. Przedstawione zostały podobieństwa i różnice pomiędzy obydwoma formami turystyki, sposobami i przyczynami ich praktykowania, ich społecznymi kontekstami. Artykuł uwypukla subkulturowy i społecznościowy charakter urbexu, który realizuje się w warstwie językowej, etycznej, praktycznej oraz wizualnej – produkcji fotografii. Uwaga poświęcona została także mechanizmom powstawania i społecznego funkcjonowania miejsc opuszczonych.
