Celem artykułu jest zastosowanie niektórych aspektów teorii aktora-sieci do analizy kultury
naukowej rozwijanej w Wilnie przez Towarzystwo Filomatów. Autor stara się prześledzić
performans elektryczności w jego zdolności wiązania się z innymi aktorami i stabilizowania
niektórych układów wiedzy. To oddziaływanie było jak dotąd tylko szczątkowo rozpoznane
w historii literatury i kultury romantycznej. Metoda badania materiałów historycznych
polegająca na postulowanym przez Bruna Latoura „śledzeniu aktorów” pozwala
uprzywilejować praktyki i lokalne powiązania ponad systemowe ujęcia tego, co romantyczne.
Dzięki temu materia romantyczna jest w stanie stawiać opór wszelkim prostym przełożeniom
i translacjom, które towarzyszą dzisiejszym strategiom narracyjnym.
Słowa kluczowe: Bruno Latour, Adam Mickiewicz, Tomasz Zan, elektryczność, nauka,
literatura.