W artykule autorka proponuje ujęcie malarstwa zaangażowanego w obrazowanie antropocenu, a także udział w debacie na temat kryzysu klimatycznego. Pozytywny potencjał malarstwa pokazany jest na przykładzie obrazów Agaty Nowosielskiej w dialogu z historią tej dyscypliny sztuki, teoriami formułowanymi na gruncie studiów nad kulturą wizualną, a także dyskursami aktywistycznymi. Tekst porusza problemy kryzysu estetyki, kondycji postludzkiej, postwzrostu, zwrotu geologicznego w kulturze i polityki materiałów. Odniesieniem jest także pandemia, uwypuklająca brak równości w systemach neoliberalnych demokracji, które auotorka łączy z zainteresowaniem artystki barokiem, rozwijanym w realiach prekarnej artystycznej produkcji.