Artykuł przedstawia okoliczności wdrażania do polskiej krytyki i teorii literatury pojęcia postmodernizmu na początku lat 90. Koncepcje wywodzące się z doświadczenia francuskiej rewolucji studenckiej ’68 roku, które były później określane szerokim mianem poststrukturalizmu, przejmowane były przez nas w kształcie, jaki uzyskały na amerykańskich uczelniach: spragmatyzowanym i pozbawionym właściwego im polityczno-obyczajowego ostrza. Neoawangardowy element sztuki – jej społecznego zaangażowana i emancypacyjnie zorientowanej krytyki – był ujmowany w krytyce literatury jako niemożliwy do odróżnienia od bardziej ogólnych warunków postmoderny, relatywizującej jej społeczne skutki. Tymczasem w Polsce istniało na przełomie lat 80. i 90. wiele zjawisk mających źródło w alternatywnej scenie tzw. trzeciego obiegu sztuki w latach 80.

Słowa klucze: Neoawangarda, postmodernizm, kontrkultura, kultura alternatywna, zwrot polityczny