Artykuł stanowi, opartą na modelu psychoanalitycznym, próbę zrekonstruowania pozycji podmiotowej dyskursu współczesnej lewicy. W toku tej rekonstrukcji autor wychodzi o interpretacji wiersz Do prostego człowieka Juliana Tuwima oraz studium przypadku jednej wypowiedzi politycznej, by zasugerować możliwość rozumienia lewicowej podmiotowości jako tego, co ustanawia się w sytuacji komunikacyjnej na zasadzie relacji nauczania. Ten sposób rozumienia lewicowości wykorzystuje następnie do dyskusji z Nowym autorytaryzmem Macieja Gduli, a zwłaszcza z przedstawianą przez socjologa propozycją tzw. „lewicowego «tak!»”

Słowa kluczowe: lewica, edukacja, świadomość społeczna, psychoanaliza, nowe media