Zaprezentowana w artykule próba zastosowania tez postkolonialnych jako narzędzia do przemyślenia polskiej kultury i historii, wymaga skonfrontowania się z utrwalonymi sądami: (1) Polska nie była krajem imperialnym, a nie posiadając kolonii, nie musi rozliczać się ze wstydliwej przeszłości oraz (2) że niekolonialna Polska sytuuje się po stronie krajów i narodów kolonizowanych (od końca XVIII w. aż do roku 1989). W analizie zajmuję się „strukturami emocji” generowanymi przez imperialną Polskę na dawnych kresach, a także w odniesieniu do ludności chłopskiej i ukraińskiej po II wojnie światowej. Inną polską odmianą kryptokolonializmu jest stosunek obecnego rządu do naturalnych lasów jako zasobu ekonomicznego, którym władza może swobodnie dysponować.

Słowa kluczowe: kryptokolonializm, Polska, władza, kultura imperialna