W artykule zaproponowana zostaje refleksja na temat czarownicy jako figury ujawniającej społeczne konstruowanie kobiecości i Inności. Jej podstawą jest omówienie i interpretacja wybranych filmów przywołujących postać wiedźmy – Czarownic Benjamina Christensena (1922), Czarownicy. Bajki ludowej z Nowej Anglii Roberta Eggersa (2015), Nie jestem czarownicą Rungano Nyoni (2017) i Luster i piór Caia Chengije (2017). Na bazie pierwszej produkcji autor przywołuje fundamentalne tropy dyskursu na temat czarownic w dyskursie euroapejskim, traktowanym jako punkt odniesienia dla dokonywanych w trzech współczesnych filmach problematyzacji z pozycji peryferyjnych, osadzonych w różnych tradycjach lokalnych. Analiza wybranych dzieł służy do wskazania uruchamianych przez figurę czarownicy kontekstów społecznych związanych z wytwarzaniem i postrzeganiem kobiecości w androcentrycznej optyce. Autor wskazuje na ambiwalencję takich wizerunków, widząc w czarownicy potencjał krytycznego demaskowania patriarchalnej opresji dyskursywnej.

Słowa kluczowe: czarownica, film, gender, polityczność, globalizacja