vol. XXXVII, no. 4, 2021
Performatywność sztuk walki: jak agresja zaczyna mieć znaczenie
Bartosz Mroczkowski
Wydział Filozoficzny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
ORCID: 0000-0001-8787-3178
Zakres stron: 171–178
Abstrakt:
Performatywność sztuk walki: jak agresja zaczyna mieć znaczenie
Sztuki walki i agresja stanowią w tym artykule studium przypadku ukazującego transdyscyplinarną potencjalność współczesnej humanistyki, jej zdolność do przekraczania i zacierania granic między dziedzinami w celu wytwarzania nowych, hybrydowych rodzajów wiedzy. Autor rozpatruje szeroko rozumiane zjawisko sztuk walki jako cielesnych praktyk nakierowanych na oswajanie się z agresją i przemocą, wykraczając poza ich aspekty moralne oraz kwestię samoobrony. Za Allenem Barrym słowo „sztuka” interpretowane jest w sztukach walki jako starogreckie technē lub łacińskie ars oznaczające wiedzę albo metodę osiągania zamierzonych skutków poprzez określone działania. Natomiast performatywność autor uznaje za sprawczość ludzkich i nie-ludzkich ciał, współdziałających ze sobą jako określone układy relacji, między innymi osób uczestniczących w zajęciach, osprzętu oraz przestrzeni, w której odbywają się treningi. W tym kontekście autor odwołuje się między innymi do praktyk materialno-dyskursywnych oraz posthumanistycznej performatywności Karen Barad.
Słowa kluczowe: sztuki walki, agresja, transdyscyplinarność, metodologia dyfrakcyjna, posthumanistyczna performatywność
Abstract:
The Performativity of Martial Arts
In this article, martial arts and aggression constitute a case study showing the transdisciplinary potentiality of the contemporary humanities, its ability to cross and blur the boundaries between disciplines in order to produce new, hybrid kinds of knowledge. The author considers the broadly understood phenomenon of martial arts as bodily practices aimed at familiarizing oneself with aggression and violence, going beyond their moral aspects and the question of self-defense. Following Allen Barry, the word “art” is interpreted in martial arts as the ancient Greek technē or the Latin ars meaning knowledge or a method of achieving intended results through specific actions. Performativity, on the other hand, is considered by the author to be the causality of human and non-human bodies interacting with each other as specific systems of relationships, including (but not limited to) the people participating in the classes, the equipment, and the space where the training is organized. In this context, the author refers to the material-discursive practices and posthumanist performativity of Karen Barad, among others.
Keywords: martial arts, aggression, transdisciplinarity, diffractive methodology, posthumanist performativity
0,00zł
