Artykuł jest próbą interpretacji twórczości Olgi Tokarczuk poprzez pryzmat idei nomadyzmu, która jest jedną z definicyjnych cech współczesności. Proza Tokarczuk to przykład swoistego przejścia od chory do toposu w sensie niemożności zakotwiczenia nowoczesnego podmiotu w jakiejkolwiek trwalszej formie zakorzenienia. Nomadyczne opowieści Tokarczuk to zarówno diagnoza bezdomności człowieka, jak i wyraz bezradności, co z taką płynną, niezakotwiczoną kondycją ludzką począć i gdzie szukać jakiejkolwiek postaci trwalszej identyfikacji z innym człowiekiem i stałym miejscem.

Słowa kluczowe:  nomadyzm, chora, topos, mit, świat pośredni, zakorzenienie