Tekst skupia się na postaci myśliwego, przeciwstawia etos praktyce, zwłaszcza w kontekście nakazu całkowitej eliminacji polskich dzików w odpowiedzi na zagrożenie ASF. Suponuje, że zadawanie śmierci w imię miłości do przyrody jest realizacją mitu o mężczyźnie, który zabija to, co kocha i poprzez ten gest ujawnia (co ciekawe, bez żadnego ryzyka dla siebie samego) własny popęd do śmierci. Autorka wskazuje, że myślistwo stało się przyjemnością komercyjną. Jej uprawianie zależy od ekonomicznych możliwości myśliwego, który powinien zaopatrzyć się w najnowsze strzelby, lunety i noktowizory. Ta rozkosz, ale też przymus kupowania, wywoływać muszą pogardę dla zwierząt, które strzelb, lunet czy najnowszych systemów ostrzegania nabyć nie mogą. Jeszcze sto lat temu myśliwy nie wstydził się tego, że czerpie przyjemność z zabijania. Współczesna zmiana wrażliwości społecznej, widoczna w mediach społecznościowych, sprawia jednak, iż myśliwy stara się tę przyjemność ukrywać za zasłoną poświęcenia.

Słowa kluczowe: etos myśliwego, ASF, aflatoksyny, Ejsmond, Miłosz.