Wyniki zaprezentowanych badań – analizujących gdański Model na rzecz Równego Traktowania, toruńską Spółdzielnię Socjalną Kulturhauz, warszawskie kluby Aktywny Dom Alternatywny Puławska, Pogłos i PraCoVnia Art-Club oraz poznańskie działania na rzecz uchodźców – ukazują różne wymiary „miejsc oporu”. Sama ta kategoria – metaforycznie określona w podtytule tomu jako „kontrkultury kultury polskiej” – nie tworzy binarnej mapy opozycji (my/oni, biali/czerwoni, liberałowie/konserwatyści itp.). Pokazuje raczej rzeczywistość kulturową, która jest usieciowiona, działa w sposób „niewyraźny”, wyłania wiele kontrwładzy, kontrwartości i kontrpubliczności, budując „drugą kulturę” wolną od fiksacji na punkcie przejęcia władzy. Różnorakie „miejsca oporu” należy w związku z tym traktować jako ekspresję oporu poprzez kulturę. Oporu, którego podmiotem są grupy mniejszościowe, wyrażające sprzeciw wobec dominującego aktualnie, czyli od 2015 roku w Polsce, porządku aksjonormatywnego.

Publikacja powstała we współpracy z Biblioteką Elbląską im. C. Norwida.