Artykuł jest próbą krótkiego opisu obywatelskich manifestacji jako elementu polskiej kultury politycznej. Demonstracje jako formy protestu mogły zaistnieć legalnie w przestrzeni publicznej w zasadzie dopiero po 1989 roku. Nadal jednak stanowiły stosunkowo niszową formę politycznej partycypacji. Dopiero wydarzenia ostatniej dekady, wpierw katastrofa smoleńska, a później złamanie Konstytucji przez parlamentarną większość, Prezydenta RP i premiera spowodowały, że uliczne manifestacje stały  widocznym elementem życia publicznego nie tylko w samej stolicy. Nasze „manifestacyjne opóźnienie  (w porównaniu do krajów o dłuższej demokratycznej tradycji) spowodowało, że demonstracje uliczne do tej pory nie cieszyły się także zainteresowaniem socjologów, politologów czy antropologów.