Wychodząc od analizy spektaklu Wiktora Rubina I tak nikt mi nie uwierzy na podstawie dramatu Jolanty Janiczak o Barbarze Zdunk, czyli ostatniej w Europie czarownicy spalonej na stosie (Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie, premiera: 19.06.2020), autorka podejmuje refleksję nad obecnym w całej twórczości artystów problemem dominacji męskiej narracji w przestrzeni publicznej i mówieniu o historii. W swoich przedstawieniach rozprawiają się oni z konstruktami myślowymi dotyczącymi normatywności ciała, cielesności i seksualności, które są uwikłane są w relacje władzy, zawarte w języku oraz przez niego wytwarzane, kształtowane i umacniane. Analizie poddany zostaje dramatyczny i teatralny język, który odsłania mechanizmy konstruowania wykluczających narracji w przestrzeni publicznej. Ważnym kontekstem filozoficznym artykułu są prace takich badaczek, jak Judith Butler, Rebecca Solnit czy Mona Chollet, a społecznym – walka o prawa kobiet w ramach ruchu obywatelskiego #MeToo i czarnych protestów.

Słowa kluczowe: czarownica, teatr, dramat, feminizm, narracja, ciało, Jolanta Janiczak, Wiktor Rubin