Ciało rozszerzone

Praca składająca się z trzech minimalistycznych ceramicznych rzeźb to w rzeczywistości obiekty zintegrowane z trzema częściami ciała, dedykowane kolejno głowie, rękom (dłoniom), nogom (stopom). Wykonane są z uwzględnieniem rozmiarów mojego ciała.

Zatrzymanie, ograniczenie ciała, przetrwanie są pojęciami, których doświadczam fizycznie i psychicznie, i wiem, że to jest zwykły, ale nie normalny stan umysłu obecny nie tylko w mojej głowie. Mieszkanie pomiędzy dwoma, ostatnio trzema państwami, przekraczanie granic, poczucie bycia gościem, ale też obcym, studentem zagranicznej uczelni jak i imigrantem. Uczucie bycia kontrolowanym, nadzorowanym, z limitowanym czasem na przebywanie, a nawet funkcjonowanie, mówiącym źle, albo nie wystarczająco dobrze, takich „ścian” wciąż jest zbyt dużo. Po każdym wyjeździe i przekroczeniu granic zostawiam pół życia na później, po innej stronie, co przypomina życie w reżimie „switch”. Często to są po prostu obowiązki, które obciążają, kreując przestrzenie zamknięte do ograniczonego poruszania się i myślenia. Skupiam się mocno na własnych przeżyciach, ale nie chcę tym samym personalizować, krzyczeć spójrzcie na mnie, i na moją wyjątkową historię, przede wszystkim opowiadam historie o człowieku który nie jest obojętnym, i pragnie zmiany swojej niestabilnej sytuacji w społeczeństwie. Stworzone przeze mnie w ramach pracy magisterskiej ceramiczne obiekty dla ciała, powstają w twardym materiale i służą ograniczeniu mego ruchu fizycznego,  z innego punktu widzenia można powiedzieć że mają funkcje ochronne, ale nie możemy zapominać o ceramice jako o materiale kruchym, delikatnym, który łatwo uszkodzić,  w związku z tym materiał wpływa na charakter ruchu i status “kruchej” obecności. Wynika z tego że ciało nieruchome też może być aktywne. Obiekty ceramiczne, specyficzne pancerze, rzeźby są elementami ubioru, pod którymi chowa się nie tylko ciało, a też cały wszechświat prywatnych niepokojów i wewnętrznych obaw wychodzących na zewnątrz. Stanowią jedną z wielu powłok ograniczających proces poznawania otaczającego nas świata, jednocześnie rozpoznanie ich specyfiki i charakteru daje szansę na osobistą wizję przestrzeni naszego życia i aktywności.

Praca magisterska, Wydział Rzeźby UAP, promotor: prof. dr Janusz Bałdyga prof. zw. UAP, recenzentka: dr Marta Bosowska ad., Poznań 2020

Olga Skliarska – urodzona w 1993 roku we Lwowie, od 2017 roku mieszka i pracuje w Poznaniu. Artystka sztuk wizualnych, tworzy obiekty rzeźbiarskie, głownie ceramiczne, uprawia performans, poezję, rysunek. Pracuje nad tematami dyskryminacji, psychologii ludzkiego zachowania, grup szczególnie wrażliwych, z problematyką przestrzeni prywatnej i publicznej. Uczestniczka dwóch grup performatywnych: Zapora (PL/UA), Zabih (UA). Absolwentka katedry Ceramiki Artystycznej na Lwowskiej Narodowej Akademii Sztuk Pięknych w Ukrainie (2016) oraz magister na Wydziale Rzeźby UAP (2020). Stypendystka Programu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Gaude Polonia”.