Odsłuchy marca

Na co dzień nasze życie sponsoruje litera „P” jak „Polska”. Pozwólcie, że to wydanie „Odsłuchów” będzie sponsorować litera „p” jak „parafraza”. Zapraszam wraz z Xiu Xiu, TEDE, Kings of Leon, Oxford Drama i Matą.

Tede & Sir Mich
Jaaacula (singiel)
Tede Enterprise

„Jaaacula” dobitnie uświadamia, że nadszedł już czas, by wymyślić się na nowo. Parafrazując pana Ryszarda: dlaczego Tede tak nudny jest?

W gruncie rzeczy mamy do czynienia z paradoksalną sytuacją: oto artysta, jeszcze niedawno odsądzany od czci i wiary przez twardogłową publiczność i niektórych rówieśników za nadmierne sprzyjanie nastoletnim gustom, nagrywa numer, w którym usilnie dystansuje się od najnowszych trendów. Przy okazji, jak wskazywałyby wyświetlenia, nie zdobywa specjalnej atencji żadnej ze stron „konfliktu” (200 tys. w dwa tygodnie to – w porównaniu do najpopularniejszych graczy z młodego pokolenia – wynik nader mizerny). Skłonność Tedego do metamorfoz oraz szybkie rozpoznanie i zaabsorbowanie niuskulowych trendów mogły wydawać się imponujące. Problem w tym, że dziś młoda publiczność ma już własnych, znacznie bliższych im pod względem metryki bohaterów, a on sam – w przeciwieństwie do swojego arcywroga z Poznania – zamiast pogodzić się ze zmianą rapowej warty i cieszyć statusem rigczowego wujka, raczej podsycał wszelkie antagonizmy. Coś mi mówi, że „Jaaacula” może przemówić jedynie do najzagorzalszych fanów artysty, którzy wybaczyli mu/pokochali jego wcielenia z minionej dekady, bo precyzyjne, acz staroszkolne flow zwrotek i ni to g-funkowy, ni gangstarapowy, ni nowoszkolny refren miały zapewne stanowić pomost między przeszłością a teraźniejszością. Niestety „Jaaacula” uświadamia, że Tede-tekściarz ze swoim chorobliwym przywiązaniem do braggi ma nam boleśnie niewiele do powiedzenia.

Mimo to jestem ciekaw, czy Graniecki zdecyduje się jeszcze na jakąś śmiałą woltę. Tym razem, w najlepszym wypadku, zatrzymał się w pół drogi.

Xiu Xiu
Oh No
Polyvinyl

„Nie jest łatwo być zielonym” – śpiewał w rozczulający sposób Kermit. Gdyby tylko wiedział, jak to jest być fanem Xiu Xiu!

Miłość do zespołu Stewarta musi siłą rzeczy przybierać poliamoryczne formy – nigdy nie możemy być pewni, z czym i z kim będziemy mieli do czynienia, toteż nasze serce musi być pojemne. Jak bowiem połączyć ich shockartowe pierwociny ze względnie popowym „Forget” z 2017 roku? Jak się ma względnie popowe „Forget” do wydanego dwa lata później „Girl With Basket of Fruit”? Jak połączyć perwersyjne wersy z „Ale” z bardziej medytacyjnymi fragmentami ich twórczości? Aż tu nagle pojawia się „Oh No”, które daje nadzieję, że zrozumiemy, o co w tym wszystkim chodzi. Jak stwierdził sam Stewart, albumowi patronuje refleksja, że proporcje między dobrymi i beznadziejnymi ludźmi to 60/40, a nie (jak twierdził sam artysta) 1/99. „Oh No” to płyta celebrująca zgodę, czemu sprzyja duetowy (tercetowy? nie możemy wszak zapominać o Angeli Seo) charakter wszystkich utworów – wśród gości i gościń znajdują się między innymi Sharon van Etten, Twin Shadow, Liz Harris czy Chelsea Wolfe. Sprzyja temu także brzmienie: zamiast zderzać się z noise’owymi ścianami, wystawiamy się raczej na ambientowe muśnięcia lub zachwycamy postgotycką architekturą aranży.

A gdy już nam się wydaje, że wiemy, w co tu się gra, dostajemy po twarzy coverem „One Hundred Years” wiadomej grupy – równie pornograficznie brzydkim i brutalnym jak oryginał. Choć to trudne uczucie, nie da się z Xiu Xiu choć odrobinę nie sympatyzować.

Kings of Leon
When You See Yourself
RCA

Kings of Leon nie należą do zespołów, od których oczekujemy wielkich estetycznych doznań i brzmieniowej rewolucji. Niemniej jakakolwiek zapamiętywalna melodia by nie zaszkodziła.

Dziennikarz znanego portalu z widłami w nazwie stwierdził w swojej recenzji „When You See Yourself”, że Followillowie nie są już, jak chcieli krytycy, „U2 z amerykańskiego Południa”. Nic bardziej mylnego! Ich najnowszy album to ostateczny dowód na to, że głównonurtowy rock jest już od dawna wyzuty z jakiegokolwiek ryzyka, a fundamentem jego istnienia są wyłącznie zgrane, bezpieczne patenty. Bardzo stereotypowy, narkotykowo-seksualny entourage przedsięwzięcia o nazwie Kings of Leon mógł bawić lub irytować, trudno było jednak zaprzeczyć, że dzięki swojej zdolności do pisania nośnych numerów i brzmieniowej perfekcji odświeżali oni arena-rockową konwencję. Brzmieniowa perfekcja przetrwała – w czym duża zasługa producenta Markusa Dravsa, jednego z akolitów Briana Eno. Chwytliwość i histeryczna zajadłość to już jednak melodia przeszłości. Parafrazując Eleni: troszeczkę przestrzennych legato, troszeczkę przetworzonej country-Americany, trochę syntezatorowych inkrustacji i więcej nic. Sytuacji nie ratuje nawet przyzwoita druga połowa albumu i urokliwe, autorefleksyjne utwory w rodzaju „Supermarket” – ewentualną urodę i tak przykrywa tu, koniec końców, wyrachowanie i patenciarstwo.

W tej sytuacji fani zespołu mogą pocieszać się bardzo prawdopodobną nominacją do Grammy dla Dravsa. Średnio kojące, nieprawdaż?