Czarnota i Kledzik rozmawiają o mechanizmach działania romofobii i funkcjonowaniu klisz poznawczych na przykładzie debaty publicznej dotyczącej sytuacji imigrantek i imigrantów romskich z Rumunii.
Schematyczne wyobrażenia wobec Romów i budowanie społecznego przyzwolenia na dehumanizację powiązane są z pojmowaniem ubóstwa tej grupy jako „cechy kulturowego DNA”. Poprzez nomadyzację, urasowianie i egzotyzowanie systematycznie budowana jest przestrzeń wyjątku.