Świat asów [fragment]

Świat asów stał się dziś na tyle zróżnicowany, że zalicza się do niego rozmaite typy ludzi. […] Podobnie jak nie da się opisać całego świata za pomocą prostej linii od homoseksualności do heteroseksualności, tak nie istnieje jednoznaczny podział na osoby aseksualne i nieaseksualne, z osobami demi gdzieś pośrodku.

To pojęciowy worek, w którym mieści się wiele różnych, niekiedy niespójnych doświadczeń, w tym te niezupełnie wpisujące się w definicję „braku pociągu seksualnego”. Termin „aseksualność” jest tak pojemny, że uczeni nadal się spierają co do tego, jak powinna brzmieć jego naukowa definicja, ponieważ badanie przeprowadzone na grupie osób identyfikujących się jako aseksualne prawie na pewno przyniesie inne wyniki niż badanie ograniczone do osób aseksualnych żyjących w celibacie.

Przepuszczalne granice zostały ustanowione z konkretnego powodu. Asy udostępniają te terminy wszystkim, którzy mogą na tym skorzystać, a jedna z możliwych perspektyw zakłada, że każdy, kto chce, może się identyfikować jako osoba aseksualna. Nie chodzi tu o to, by uzależniać akceptację danej osoby od tego, czy przestrzega ona jakichś sztywnych zasad, lecz by zaakceptować złożoność ludzkiego doświadczenia i pozwolić ludziom identyfikować się tak, jak tego chcą. Ich seksualność może się zmieniać lub wpisywać w różne kategorie jednocześnie. Przynależność do świata aseksualności nie wiąże się z żadnym obowiązkiem. Nikt nie musi się tutaj identyfikować, zostać na zawsze ani poprzysiąc lojalności. Słowa są darem. Jeśli wiemy, jakich terminów szukać w internecie, zdołamy dotrzeć do innych osób, które potencjalnie mogą nas czegoś nauczyć. Jak mówiłu Lucid, słowa to klucze, intelektualne mosty do świata aseksualności, ale nie tylko. Słowa to dary od języka – dopóki rzeczywiście czerpiemy z nich korzyści.

Jest jeszcze jedna rzecz, którą asy chciałyby wszystkim przekazać: magnetyzm między ludźmi to nie tylko pociąg seksualny. W Magii nagości nikt nie budził we mnie ochoty na seks ani nie wydawał się bardziej pociągający seksualnie od innych, ale to wcale nie znaczy, że na wszystkich uczestników reagowałam tak samo. Łatwo sobie wyobrazić, że gdyby miało się więcej czasu, by poznać uczestników – w idealnym scenariuszu wszyscy byliby ubrani, jak to jest społecznie przyjęte – można by poczuć romantyczne zainteresowanie i w tej kwestii niektórzy uczestnicy rokowali mi lepiej niż inni. Seksualność to coś więcej niż tylko orientacja seksualna, podobnie pociąg nie musi być koniecznie seksualny – a jednak ludzie czasem zachowują się tak, jakby inni mogli nas intrygować wyłącznie z pobudek seksualnych.

Brak pociągu seksualnego nie przeszkadza osobom aseksualnym odczuwać pociągu estetycznego – co oznacza, że mogą one uznać drugą osobę za piękną, przy czym jej piękno nie staje się bodźcem seksualnym. To pociąg estetyczny sprawia, że bardziej podobają mi się wyżsi i szczuplejsi uczestnicy Magii nagości, choć jestem wobec nich równie obojętna seksualnie, co wobec tych niższych i bardziej krępych. Z tego samego powodu heteroseksualna kobieta może zadeklarować, że ceni urodę modelki Belli Hadid wyżej niż powab jej siostry Gigi, ale nie mieć przy tym ochoty iść do łóżka z żadną z nich. Może podziwiać włosy i gładką skórę Belli, ale nie odczuwać chęci jej dotknięcia czy pocałowania. Analogicznie zdarzało mi się chodzić na randki z mężczyznami, których uważałam za przystojnych, ale nie chciałam wchodzić z nimi w kontakt fizyczny. Poziom pociągu estetycznego odczuwanego do różnych ludzi może się różnić. Jak opisuje to jedna z osób, z którymi rozmawiałam:

W zasadzie wszyscy wyglądają dla mnie tak samo pod względem atrakcyjności, z wyjątkiem Matta Bomera. On jest ładny.

Pociąg estetyczny może stanowić wstęp do pociągu romantycznego, romantycznego zainteresowania daną osobą lub podkochiwania się w niej. Orientacja romantyczna określa zatem płeć, w której dana osoba zazwyczaj się zakochuje. (W rozdziale siódmym przeczytacie więcej na temat tego, jak można odróżniać zainteresowanie romantyczne od platonicznego, gdy nie odczuwa się pociągu seksualnego). Mamy tu do czynienia z tymi samymi konstrukcjami językowymi, co w przypadku orientacji seksualnych, podmienia się tylko tę „seksualną” część: można mówić o orientacji heteroromantycznej, panromantycznej, homoromantycznej i tak dalej. Osoby, które nie odczuwają pociągu romantycznego do nikogo, nazywa się „aromantycznymi” (w skrócie: aro). Koncepcje aromantyczności i aseksualności rozwijały się równolegle, dlatego też osoby aro od dawna stanowią część społeczności osób aseksualnych, choć niektórzy ludzie aro identyfikują się jako aromantyczni, ale nie aseksualni.

Asy bynajmniej nie odkryły tych doświadczeń. My jedynie zwróciliśmy na nie uwagę i spróbowaliśmy je precyzyjnie opisać. Rozdzielenie pociągu estetycznego, romantycznego i seksualnego pozwala zrozumieć każdy typ przyciągania z osobna i nie mylić ich ze sobą. Nowe sposoby mówienia o odczuwaniu pociągu dają nam dostęp do nowych ścieżek myślenia i bardziej precyzyjnego definiowania więzi międzyludzkich.