Szczęśliwe miasto, które ma swą pisarkę.

Tramwaj z piskiem hamulców przemierza przewróconą studnię szczecińskiej alei Piastów. Przez szyby pokryte reklamowym rastrem z trudem przebija się widok szpaleru artretycznych lip, pomiędzy nimi rozmazane światła zakorkowanych aut. Jeszcze przystanek i po prawej stronie – gdy zmierzamy w stronę placu Kościuszki – powinien wyłonić się imponujący neoromański gmach. I Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie. Przed wojną Stadtgymnasium. To tutaj Inga Ciepła w 1982 roku zdała maturę, następnie podjęła studia polonistyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej, w 1985 roku przekształconej w Uniwersytet Szczeciński. Tak to się zaczęło. Szczecińska geografia intymna przyszłej autorki, na którą składają się autobiograficzne ślady, gęsto porozsiewane w jej wielowymiarowym pisarstwie.

Gdyby na mapie Szczecina spróbować nitkami pozaznaczać trajektorie wyznaczone przez kroki narratorki oraz poszczególnych postaci, mogłoby się okazać, iż nici te zbiegają się w jednym miejscu. Byłaby nim – niczym oś świata, oś życia – właśnie wspomniana aleja, jakkolwiek jej urbanistyczny status samej pisarce nie wydaje się do końca oczywisty. „Urodziłam się w domu przy nieistniejącej już alei Piastów. Nieistniejącej, choć nazwa – często pisana z błędem jako to »ul.«, lub »al.« małą literą – oczywiście tkwi na planie miasta i tabliczkach szpecących pseudosecesyjne budynki”. Rzeczywiście, jak całe szczecińskie śródmieście i ta jego część podlegała znaczącym transformacjom. Punkty orientacyjne pozostały jednak niezmienne. To przy tym miejskim trakcie stoi kamienica wczesnego dzieciństwa autorki, tu mieści się wspomniana szkoła średnia, kilkaset metrów dalej funkcjonował najsłynniejszy bar mleczny w polskiej literaturze, jeszcze dwa przystanki i nasz tramwaj zatrzyma się przy dawnych pruskich koszarach, dziś siedzibie Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Szczecińskiego. To w tym kampusie wygłaszane były znakomite „wykłady szczecińskie”, zebrane w tomie, którego tytuł pozwoliliśmy sobie sparafrazować.

[fragment „Odpowiednie dać Indze słowo. Od redakcji”]

Kształt i zawartość księgi pamiątkowej podarowanej Indze Iwasiów na pewno nie będą zaskoczeniem dla osób, które wiedzą, kim jest Jubilatka, z jakim rozmachem i z jak dużym powodzeniem funkcjonuje na tak wielu polach: naukowym, literackim, publicystycznym, aktywistycznym – by wskazać tylko te najważniejsze. Pomysłodawców tomu zainspirowała mnogość form i zakresów publicznej aktywności Ingi Iwasiów – wybitnej badaczki literatury, uznanej pisarki, przenikliwej krytyczki i felietonistki, nie wspominając o jej działalności redaktorskiej, organizacyjnej czy eksperckiej. Na to imponujące, iście zjawiskowe zwielokrotnienie należało odpowiedzieć barwnym wielogłosem. Nie tyl-
ko o różnorodność gatunkową podarowanych Jubilatce tekstów tu chodzi (tom wypełniają studia, eseje, parafrazy, opowiadania, wiersze i rozmowy); chodzi także, a może nade wszystko, o rozmaite, niekiedy dość zaskakujące spotkania: wyrafinowanej myśli i autentycznych emocji, literaturoznawczych konceptów i dobrych wspomnień.

dr hab. Dariusz Nowacki, prof. UŚ

Książka ukazała się we współpracy z Wydawnictwem Naukowym Uniwersytetu Szczecińskiego.