Przestałem się chować

Z Błażejem Królem rozmawia Piotr Kowalczyk

Piotr Kowalczyk: Z płytą „W każdym (polskim) domu” zaistniałeś w niemal każdym polskim medium, jeśli pod uwagę brać ich różnorodne sprofilowanie.

Błażej Król: Jestem już siódmy dzień w Warszawie – cztery dni wywiadów, trzy kolejne prób. Ale to dobrze, cieszę się chwilą. Czuję, że jestem teraz w niezwykle dobrej formie, chyba lepszej, niż kiedy się poznaliśmy dziesięć lat temu, w czasach UL/KR.

Interesuje Cię recepcja najnowszego krążka wśród krytyków?

To mój pierwszy album, którego recenzji nie zamierzam czytać i którego nie nagrałem dla recenzji. Przez lata było tak, że wydawałem albumy i w głównej mierze czekałem na reakcję środowiska: Bartka Chacińskiego, Agnieszki Szydłowskiej, gazet i portali, które pisały o muzyce. Żyłem tym. Teraz piszę bardziej dla swojej przyjemności. Chodzi mi głównie o granie koncertów, bo mam wrażenie, że ten materiał będzie działał przede wszystkim w takich warunkach.

Do niedawna był KRÓL. Teraz postanowiłeś występować pod swoim imieniem i nazwiskiem. Na portalu Last.fm jest z tego powodu małe zamieszanie, ale czy poza tym to niewielka różnica?

Różnica jest spora: KRÓL to coś na kształt pseudonimu, a Błażej Król – to jestem ja; nagi, szczery jak to tylko możliwe wobec słuchaczy i samego siebie. Zawsze byłem melodystą, ale chowałem się za udziwnieniem, jakąś maską alternatywnego niezrozumienia i bólu.

Tytuł nowego krążka – „W każdym (polskim) domu” – trochę przypomina hasło w stylu „codziennie niskie ceny” czy inne „my, Polacy, tak mamy”; wygląda, jakbyś wziął je z języka NLP [przetwarzanie języka naturalnego – przyp. red.]. Do tego zapis z nawiasem nie daje mi spokoju, bo w jakiś sposób jest drażniący.

Właściwie ten tytuł powinien mieć pisownię: „W (każdym polskim) domu”. To jest pewien wariant sloganu reklamowego – a ja zawsze byłem sprzedawcą. Przez ponad jedenaście lat pracowałem w handlu. W Media Markcie sprzedawałem płyty, w tym swoje. Nadal noszę uniform, tylko teraz piszę piosenki. Piosenki są niczym reklamy, a płyta to produkt. Trochę więc wczułem się w taką rolę.

Jeżeli chcesz być czynnym muzykiem, to musisz być po części sprzedawcą. Najważniejsza jest jakość artystyczna i przyjemność z grania, ale nie możesz zapominać też o tym trzecim aspekcie. Przestałem walczyć z tym, żeby przypadkiem się „nie sprzedać”. Przestałem mówić, że ktoś „się sprzedał” i doszukiwać się wszędzie komercji.

To Twój pierwszy album wydany w dużej wytwórni.

Przyszedłem do Sony z gotowym albumem. Cały czas twierdzę, że to była słuszna decyzja. Mimo że korzystam z większych narzędzi, cały czas współpracuję ze swoimi starymi kolegami. Oni, robiąc ze mną muzykę, sami stwierdzili, że nic jest w stanie mnie zmienić – żadne zaprzedanie się majorsowi. „Błażejstwo” i tak zawsze ze mnie wyjdzie.

Zresztą różnica między majorsem a sprawną firmą niezależną zaciera się. Więcej wyświetleń potrafi zrobić singiel puszczony na TikToku albo na Instagramie. Cały czas mogę powiedzieć, że jeszcze nigdy nie zrobiłem niczego wbrew sobie. Jeszcze.

A co byłoby wbrew Tobie?

Nie chciałbym wystąpić w telewizji publicznej. Na razie jednak nie zrobiłem niczego, przez co nie mógłbym zasnąć. Mówię oczywiście o muzyce i wszystkim dookoła niej.

Wracając do elementów Twojego najnowszego „produktu”: spójrzmy na okładkę płyty. Nie chcę szastać określeniami, typu „lynchowski”, ale zza swojskiego obrazka wyłania się jednak jakaś niesamowitość.

Do Osom Studios, które uczestniczyło w procesie tworzenia okładki, przyszedłem z zamysłem pokazania kontynuacji wizerunku „Błażeja, który pracował w Media Markcie i który sprzedawał tam między innymi swoje płyty”, a który teraz przychodzi z walizeczką i mówi „dzień dobry”. Ta postać na okładce i na zdjęciach jest taką materialną formą piosenki.

W teledysku do „Nic nowego” następuje multiplikacja mojej osoby. Widoczne jest też moje miasto – Gorzów Wielkopolski – które zostało pokazane w taki sposób, jak mi się podoba. Trzeci teledysk będzie jeszcze więcej zdradzał i pokazywał więcej tego typu dziwadełek. Cały czas nad tym pracujemy. To nie jest jeszcze ostateczna forma.

Czy elementem konceptu będzie też show na zbliżającej się trasie koncertowej – choreografia, światła, fajerwerki, wodotryski?

Chciałbym pójść na koncert Pavement, którego muzycy występują w dżinsach i T-shircie. Jednak w momencie, w którym chcę trochę wejść w mainstream, muszę też jakoś zadowolić odbiorcę „słuchającego oczami”. Nie robię tego sztucznie, bo wszystko jest w zdrowych proporcjach: budujemy scenografię, chcemy też jakoś wyglądać na scenie, ale musimy przede wszystkim dobrze się ze wszystkim czuć. Na pewno nie wyskoczę nagle z armaty. Choć podejrzewam, że spodobałoby mi się takie dziwne show, w którym byłbym przebrany za kurczaka i biegał między ludźmi. Pod warunkiem, że wynikałoby to z potrzeby…

Absolutnie jestem w stanie sobie wyobrazić takie przegięte show w wykonaniu Błażeja Króla.

Coraz bardziej podobają mi się performanse postaci takich jak Oliver Tree, które wychodzą poza piosenkę. Oczywiście piosenka i melodia są najważniejsze. Ale skoro i tak już często pojawiam się w internecie i social mediach, to czemu nie bawić się konwencją? Chciałbym sprawdzić siebie i swoją muzykę na różnych płaszczyznach, w różnych przestrzeniach i kontekstach. Grałem na większości polskich festiwali, ale też wydawałem kasety dla kilku osób. Apetyt rośnie w miarę jedzenia. Mainstream nie mieści się na górze, on jest rozłożony wszędzie. Bycie jego częścią nie oznacza wcale robienia czegoś wbrew sobie. Wczoraj grałem z playbacku w „Dzień Dobry TVN”. W pewnym momencie na wizji wyłączył się podkład. Gdybym był początkującym artystą, to możliwe, że moja kariera byłaby przez takie zdarzenie skończona. Ale biorąc pod uwagę miejsce, w którym jestem dziś, gdy dzieje się jakiś fakap podczas grania, traktuję to bardziej jako coś zabawnego.

Labele wymuszają na wielu gwiazdach pop aktywność na platformach takich jak TikTok. To, co miało być spontaniczną formą kontaktu z fanami, staje się jeszcze jednym obowiązkiem promocyjnym.

Nikt mnie nie zmusi do nagrania TikToka na komendę. Jednak jeżeli uda mi się spontanicznie nagrać coś zabawnego, gdy jestem z przyjaciółmi, to czemu tego nie udostępnić?

Duchologiczny teledysk do „Nic nowego” jest powiązany z wizualnością płyty. Nagrałeś go w rodzinnym Gorzowie, w kilku charakterystycznych dla miasta lokacjach. Odnotowały to z dumą chyba wszystkie lokalne media.

Fantastyczne reakcje pojawiły się pod teledyskami. Wreszcie mam upragniony hejt, którego udawało mi się do tej pory uniknąć. Odbywają się też batalie między hejterami i obrońcami Błażeja. Dyskusje między nimi czytała mi Iwona do snu – były naprawdę „piękne”. Chodzi mi o typowe frazy: „sam bym to lepiej nagrał”, „to nagraj”, „nie znam nut”.