Artykuł zarysowuje możliwe powiązania pomiędzy trzema rodzajami narracji: spiskową, krytyczną i kryminalną. Podstawowe założenie metodologiczne dotyczy stawiania pytań o to, jak działa, a nie czym jest dany rodzaj narracji. Główny postulat wywodu podnosi kwestię koniecznych przesunięć w rozumieniu roli teorii spiskowej w rekonstruowaniu przyczyn i przebiegu wydarzeń. Autorzy argumentują na rzecz uwzględniania teorii spiskowej jako narracji możliwej, ponieważ nie znajdują takich odstępstw od jej sposobu argumentacji, które pozwoliłyby na zarysowanie wyraźnej granicy między teorią spiskową a teorią krytyczną w rozumieniu zaproponowanym przez Bruno Latoura. Przykład narracji kryminalnej – powieść Ziarno prawdy Zygmunta Miłoszewskiego – pozwala na sproblematyzowanie funkcjonowania narracji spiskowej wewnątrz fabuły detektywistycznej. Korzystając z zaproponowanego przez Franciszka Czecha podziału na klasyczne i nieklasyczne metanarracje spiskowe, autorzy artykułu stawiają pytania dotyczące granic racjonalności postępowania detektywa, źródeł stawianych przez niego hipotez i sposobów argumentacji.