„Podwyższanie Rysów”, trwająca od 1988 roku akcja Adama Rzepeckiego, jako niedające się zdokumentować (i udowodnić) dzieło, zachęca odbiorców i komentatorów do wolicjonalnego zawieszenia niewiary. Dla autora tekstu zawieszenie niewiary jest podstawą do dalszego namysłu, pozwala traktować wysiłki Rzepeckiego jako bezsprzeczne, a jego pracę jako faktyczną próbę podwyższenia góry. Głównym wątkiem tekstu jest analiza „Podwyższania Rysów” jako operacji na świecie ludzkich miar, ludzkiej wiedzy i świadomości. Wedle tej optyki artysta mierzy się z górą jako dobrem narodowym, a jego aktywność ma potencjał polityczny i krytyczny. Ponieważ wysiłki Rzepeckiego skazane są na porażkę (kartografia nigdy nie uzna stworzonego przezeń kopca jako części góry), „Podwyższanie Rysów” analizowane jest również w kontekście pisarstwa i filozofii Samuela Becketta.

Słowa kluczowe: dokumentacja, twórczość niedokumentowalna, aktywizacja odbiorcy, wolicjonalne zawieszenie niewiary, czas ludzki a czas geologiczny