W artykule autor zestawia opis kulturowo i historycznie ujmowanej męskości oraz niepełnosprawność przedstawianą jako stan chorobowy lub nieodwracalna cecha fizyczna, której w ujęciu mainstreamowym należy zaprzeczyć. Zaprzeczenie okaże się kluczowe w kwestii widzialności i włączenia niepełnosprawnego mężczyzny do społeczności. Architektem takich warunkowych inkluzji są reprezentanci/tki pełno(s)prawnej i pełnosprawczej większości. Przegląd (auto)biograficznych narracji umiejscowionych w polach edukacji oraz samorozwoju prowadzi również do próby odpowiedzi na pytanie o możliwość stworzenia bezwarunkowej wspólnoty osób funkcjonujących w różnych stopniach fizycznej, psychicznej i emocjonalnej sprawczości.

Słowa kluczowe: męskość, mężczyzna, niepełnosprawności, psychoanaliza, postkolonializm