Odrzucenie protezy zazwyczaj analizowane jest w ramach dyskursów psychologicznych oraz technicznych: jako brak akceptacji dla własnej niepełnosprawności, wyraz traumy, wstydu, efekt wadliwego projektu czy zbyt wysokich kosztów utrzymania protezy. Artykuł wskazuje jednak, że odrzucenie protezy może być gestem politycznym, manifestacją tożsamości, wyrazem nie braku akceptacji dla własnej niepełnosprawności, ale wręcz przeciwnie – jej celebracji. Gdy proteza staje się symbolem medycznej dominacji nad niepełnoprawnym  ciałem, sprzeciw wobec niej staje się aktem oporu przeciwko społecznym i medycznym praktykom normalizacji.

Słowa kluczowe: proteza, niepełnosprawność, emancypacja, performans