Jałowa medytacja

Najnowsza produkcja Wrocławskiego Teatru Pantominy, spektakl „STADO. W środku jesteśmy baśnią”, dostarcza wielu wizualnych atrakcji. Nie wypełnia jednak zapowiadanej przez realizatorki i realizatorów obietnicy wykorzystywania różnorodnych kontekstów, zdolnych powoływać interesujące znaczenia. Świat sceniczny zorganizowany jest na planie okręgu. Energia bohaterek i bohaterów pozostaje w jego wnętrzu, podczas gdy publiczność, przyglądając się ich działaniom z zewnątrz, raczej nie angażuje się w opowiadaną historię.

Przedstawienie w reżyserii Martyny Majewskiej powiela popularne opowieści na temat prób kreowania idealnego świata i tworzenia wspólnot, obrazując problemy towarzyszące ich powstawaniu. Fabuła łączy wątki zaczerpnięte z popularnych filmów: „Osady” w reżyserii M. Night Shyamalana, „Dogville” w reżyserii Larsa von Triera i „Midsommar” w reżyserii Ariego Astera, nie tworząc dla nich nowej płaszczyzny znaczeniowej ani oryginalnego przesłania. Wykorzystane inspiracje mogłyby sugerować przynajmniej niespodziewany bieg akcji scenicznej, podobnie, jak dzieje się w każdym ze wskazanych filmów, gdzie za sielankową fasadą czai się jakiś rodzaj zagrożenia, zmieniającego obraz ukazywanych społeczności w sekciarskie piekło. Jednak największa niespodzianka, jaką niesie spektakl Majewskiej, wynika z braku tego typu zaskoczenia.

Świat przedstawiony determinowany jest przez wyświetlony na podłodze sceny zegar słoneczny oraz podwieszoną ogromną kulę, na którą rzucane są astronomiczne wizualizacje. Życie mieszkającej tu społeczności toczy się powoli: od jednej wspólnotowej medytacji czy rady mieszkańców do kolejnych – wyglądających podobnie – spotkań, z których niewiele wynika. Można odnieść wrażenie, że celem realizatorów było ukazanie bierności członkiń i członków wspólnoty. Sceny sielankowego spokoju kontrapunktowane są przez sekwencje, w których pojawia się zagrożenie. Nie wiadomo, z czego ono wynika ani do czego może prowadzić. Jest za to bardzo atrakcyjnie prezentowane z użyciem ogromnej, rzucającej znaczący cień kukły, reprezentującej zło. Jedna z postaci pragnie zbadać, czym to zło jest, decyduje się więc na przekroczenie wyznaczanych przez okrąg granic świata. Jednak jej wyrażane tanecznym ruchem działania – podobnie jak poczynania pary biorącej ceremonialny ślub czy tajemniczej niewidomej – choć zdają się mieć znaczenie symboliczne, wydają się pozbawione związków z prezentowaną fabułą.