Artykuł jest propozycją nie-ludzkiej widmontologii, która pragnie upomnieć się o pomijane do tej pory kategorie nie-ludzkiej śmierci, melancholii, żałoby oraz materialnych śladów, pozostałości. Autor twierdzi, że wyrastająca bezpośrednio z dekonstrukcji kategoria widma doskonale opisuje i wyjaśnia destrukcyjne przemiany, dynamiczne transformacje zachodzące we współczesnych naturo-kulturach. Pojęcie widma zbyt długo usprawiedliwiało nostalgiczny wymiar ludzkiej kultury i wyjaśniało jej zamiłowanie do powrotów, niemożliwość rozstania z przeszłością. W artykule ta kategoria jest rozwijana przez autora w kontekstach: nie-ludzkiej śmierci, toksyczności, niesamowitego, symbiozy i dziedziczenia, ciemnej ekologii/hiperobiektów oraz nowych materializmów.

Słowa kluczowe: antropocen, ciemna ekologia, toksycznosć, nie-ludzie, ontologia zorientowana na przedmioty