Artykuł z najnowszego numeru „CzK” (1/2020): „Rządzący oczywiście zapewniają zawsze, że dopuszczą pod swym adresem «konstruktywną krytykę», ale kryteria, wedle których odróżnia się konstruktywność od niekonstruktywności, zawsze są mgliste, natomiast kary za oskarżenia pod adresem swego narodu – całkiem realne...
„Światy równoległe” rozczarowują. Książka stanowi szybki, powierzchowny „przelot” po popularnych pseudonaukowych teoriach. […] Największy zarzut stanowi jednak pozycja autora: jedynie „korzysta” z tego, że owe kontrowersje pseudonaukowe istnieją; są one dla niego rozrywkę intelektualną; stanowią pretekst i materiał do napisania książki...
Esej Davida Graebera i Davida Wengrowa, którego tłumaczenie ukazało się w bieżącym wydaniu „Czasu Kultury” (4/2019): „Mamy wszystkie elementy, żeby ułożyć zupełnie inną wersję historii świata...
Manifest feministycznej instytucji kultury ogłoszony został publicznie 30 listopada zeszłego roku. Dokładnie tydzień później, 7 grudnia 2019 roku, odbyła się w Teatrze Powszechnym premiera „Diabłów”...
„Zenek”, niezależnie od tego, czy będzie filmem złym, przeciętnym, czy dobrym, zapewne niewiele zmieni w realiach polskiej wojny dwóch narodów […]. Z jednej strony słuchanie disco polo wciąż działa jak etykietka – przynależności do klasy niższej, rolniczej, robotniczej, sympatii do określonej partii politycznej...
Skoro rodziny węgierskich wyborców skazywane są na rozłąkę ze względu na migrację ekonomiczną, spowodowaną ograniczonymi możliwościami i niskimi stawkami wynagrodzenia na Węgrzech, jak można oczekiwać, że będą witać z otwartymi ramionami przybyszów spoza Europy, których obecność w ich kraju doprowadzi do dalszego obniżenia płac...
Jak widać, łańcuszki czasów płynnych mają różne funkcje: mogą scalać i budować poczucie przynależności, mogą też budzić lęk i pogłębiać niepewność. Są i takie, które – rzekomo – informują i przestrzegają […]...
Czy zatem w 2019 roku pojawiły się ulepszenia, które powiększają zakres praw człowieka? […] [W ramach odpowiedzi] zajmę się tylko tymi dwoma sprawami, ponieważ mogą okazać się w przyszłości precedensami (re)definiującymi, czym są i mogą być prawa człowieka...
W obu przypadkach mamy do czynienia z fascynującym mutantem składniowo-leksykalnym; z językiem zasysającym najbardziej infantylne i skompromitowane określenia z polszczyzny i angielszczyzny, który własną nadmiarowością, uliczno-barokowym rozpasaniem i rozgałęzieniem w stronę zarabiania, wydawania, spalania i marnotrawienia (czasu, pieniędzy, zasobów, życia) ma za zadanie przesłonić dojmujący i powszedniejący brak...
Pod artykułami o „Patointeligencji” podpisywali się politycy, aktorzy, krytycy filmowi, teatralni i literaccy, ale nie muzyczni (z niezbyt chlubnymi wyjątkami). Milczenie środowiska, które – przynajmniej w teorii – powinno dysponować największymi kompetencjami do tłumaczenia kulturowego fenomenu, można oczywiście potraktować jako komunikat bardziej wymowny niż sto artykułów zawodowych dziennikarzy...
„Czy zatem style życia i indywidualne wybory mają znaczenie, gdy duże korporacje i sama struktura systemu kapitalistycznego propagują nadmierną konsumpcję i produkcję? Jak w takiej sytuacji rozkłada się odpowiedzialność za emisje...
[…] ideologia wolnego rynku wyklucza, by coś takiego w ogóle było możliwe. Tego rodzaju gównoprace mogły istnieć w Związku Radzieckim, gdzie zatrudniało się po pięć osób do sprzedaży kawałka świniaka, ale nie na kapitalistycznym Zachodzie – a zwłaszcza nie w wielkich, zorientowanych na zysk przedsiębiorstwach...
Narracja w książce „Smog” prowadzona jest dwutorowo: autor zabiera nas w składającą się z czterech etapów podróż, która równocześnie ujawnia smog jako zjawisko, ale też od razu wskazuje winnych...
Ewidentnie chodziło tu o to, […] by w pozostałościach socjalistycznego baraku zbudować naszą, swojską i fajną wersję Zachodu! Z tej perspektywy nic nie różni discopolowców od nowej miejskiej klasy średniej, a Balcerowicza z Bankiem Światowym od Skręty z wytwórnią Blue Star – wszyscy oni w latach 90...
Śledząc medialny shitstorm narastający wokół środowisk wyznających nacjonalistyczny fanatyzm, łatwo zauważyć, że faszyzm dzisiaj – podobnie jak w latach 20. ubiegłego wieku – podszyty jest strachem symptomatycznym dla życia w niepewnych czasach...
Tekst z najnowszego numeru „CzK” (3/2019): „[…] chcąc omówić koncepcję przedstawioną w „The Neganthropocene”, w dalszej części skupię się jedynie na dwóch zagadnieniach: na czym, według autora, polega impas antropocenu, który stał się „epoką bez epoki”, oraz na propozycji nowej, techno-ekologicznej ery, którą Stiegler nazywa negantropocenem”...
Rower sukcesywnie zwycięża. Bo cały potencjał roweru tkwi w tej pojedynczości. Nie jestem zwolennikiem teleologicznego patrzenia na historię, ale taki rower musiał zwyciężyć – właśnie dzięki swojej pojedynczości: bo to kręciło kobiety, to kręciło wszystkich: ta wolność, wolność jazdy...
Większość lewicowych partii nie rozumie istotnej roli, jaką wspólne afekty odgrywają w tworzeniu tożsamości politycznych, oraz znaczenia mobilizacji namiętności dla celów demokratycznych. Pozostają one pod wpływem dominującego w demokratycznej teorii politycznej poglądu, głoszącego, że namiętności mają być wyłączone z polityki demokratycznej, która powinna się ograniczać do racjonalnych argumentów i przemyślanych procedur...
