Pod artykułami o „Patointeligencji” podpisywali się politycy, aktorzy, krytycy filmowi, teatralni i literaccy, ale nie muzyczni (z niezbyt chlubnymi wyjątkami). Milczenie środowiska, które – przynajmniej w teorii – powinno dysponować największymi kompetencjami do tłumaczenia kulturowego fenomenu, można oczywiście potraktować jako komunikat bardziej wymowny niż sto artykułów zawodowych dziennikarzy...

„Czy zatem style życia i indywidualne wybory mają znaczenie, gdy duże korporacje i sama struktura systemu kapitalistycznego propagują nadmierną konsumpcję i produkcję? Jak w takiej sytuacji rozkłada się odpowiedzialność za emisje...

[…] ideologia wolnego rynku wyklucza, by coś takiego w ogóle było możliwe. Tego rodzaju gównoprace mogły istnieć w Związku Radzieckim, gdzie zatrudniało się po pięć osób do sprzedaży kawałka świniaka, ale nie na kapitalistycznym Zachodzie – a zwłaszcza nie w wielkich, zorientowanych na zysk przedsiębiorstwach...

Narracja w książce „Smog” prowadzona jest dwutorowo: autor zabiera nas w składającą się z czterech etapów podróż, która równocześnie ujawnia smog jako zjawisko, ale też od razu wskazuje winnych...

Ewidentnie chodziło tu o to, […] by w pozostałościach socjalistycznego baraku zbudować naszą, swojską i fajną wersję Zachodu! Z tej perspektywy nic nie różni discopolowców od nowej miejskiej klasy średniej, a Balcerowicza z Bankiem Światowym od Skręty z wytwórnią Blue Star – wszyscy oni w latach 90...

Śledząc medialny shitstorm narastający wokół środowisk wyznających nacjonalistyczny fanatyzm, łatwo zauważyć, że faszyzm dzisiaj – podobnie jak w latach 20. ubiegłego wieku – podszyty jest strachem symptomatycznym dla życia w niepewnych czasach...

Tekst z najnowszego numeru „CzK” (3/2019): „[…] chcąc omówić koncepcję przedstawioną w „The Neganthropocene”, w dalszej części skupię się jedynie na dwóch zagadnieniach: na czym, według autora, polega impas antropocenu, który stał się „epoką bez epoki”, oraz na propozycji nowej, techno-ekologicznej ery, którą Stiegler nazywa negantropocenem”...

Rower sukcesywnie zwycięża. Bo cały potencjał roweru tkwi w tej pojedynczości. Nie jestem zwolennikiem teleologicznego patrzenia na historię, ale taki rower musiał zwyciężyć – właśnie dzięki swojej pojedynczości: bo to kręciło kobiety, to kręciło wszystkich: ta wolność, wolność jazdy...

Większość lewicowych partii nie rozumie istotnej roli, jaką wspólne afekty odgrywają w tworzeniu tożsamości politycznych, oraz znaczenia mobilizacji namiętności dla celów demokratycznych. Pozostają one pod wpływem dominującego w demokratycznej teorii politycznej poglądu, głoszącego, że namiętności mają być wyłączone z polityki demokratycznej, która powinna się ograniczać do racjonalnych argumentów i przemyślanych procedur...