„Zenek”, niezależnie od tego, czy będzie filmem złym, przeciętnym, czy dobrym, zapewne niewiele zmieni w realiach polskiej wojny dwóch narodów […]. Z jednej strony słuchanie disco polo wciąż działa jak etykietka – przynależności do klasy niższej, rolniczej, robotniczej, sympatii do określonej partii politycznej...
W obu przypadkach mamy do czynienia z fascynującym mutantem składniowo-leksykalnym; z językiem zasysającym najbardziej infantylne i skompromitowane określenia z polszczyzny i angielszczyzny, który własną nadmiarowością, uliczno-barokowym rozpasaniem i rozgałęzieniem w stronę zarabiania, wydawania, spalania i marnotrawienia (czasu, pieniędzy, zasobów, życia) ma za zadanie przesłonić dojmujący i powszedniejący brak...
Pod artykułami o „Patointeligencji” podpisywali się politycy, aktorzy, krytycy filmowi, teatralni i literaccy, ale nie muzyczni (z niezbyt chlubnymi wyjątkami). Milczenie środowiska, które – przynajmniej w teorii – powinno dysponować największymi kompetencjami do tłumaczenia kulturowego fenomenu, można oczywiście potraktować jako komunikat bardziej wymowny niż sto artykułów zawodowych dziennikarzy...
Dwadzieścia lat temu Bartek Chaciński zabawił się w proroka, zastanawiając się na łamach „Machiny”, jak będzie wyglądać muzyczny świat w XXI wieku. Co ciekawe, duża część tych wizji spełniła się – co zachęca, by ponownie spróbować spojrzeć w przyszłość i zastanowić się, co może nas czekać w rozpoczętej dekadzie...
Życzę Wam wszelkich łask i szczęśliwości oraz wieeele dobrej muzyki. Czyli – odwołując się do przykładów, które znajdziecie poniżej – raczej współczesnego MGMT niż współczesnego U2...
Ewidentnie chodziło tu o to, […] by w pozostałościach socjalistycznego baraku zbudować naszą, swojską i fajną wersję Zachodu! Z tej perspektywy nic nie różni discopolowców od nowej miejskiej klasy średniej, a Balcerowicza z Bankiem Światowym od Skręty z wytwórnią Blue Star – wszyscy oni w latach 90...
Po pierwsze „zaumny”, po drugie – ASMR. Zanim przejdziemy do wrażeń z „Contactu”, pochylmy się nad tymi terminami. Dlaczego? Za ich sprawą Mateusz Olszewki wyróżnia się na tle innych autorów formujących scenę młodej polskiej elektroniki...
Pozorne nieprzystawanie do siebie Próchna i Dynasonic stworzyło ostatecznie świetny i niezwykle intensywny wieczór: pierwsza grupa zalała Pawilon gęstą, hałaśliwą magmą, która została rozpuszczona poprzez przystępność drugiego występu...
Podczas występu Oles Brothers Trio […] [p]odział na scenę i widownię wyraźnie się zacierał – i nie chodzi tym razem o metafory, a o pewnego rodzaju doznanie wzrokowe. Zasłuchanie przyjmuje zatem wymiar kolektywny, a każdy zasłuchany zyskuje pewność uczestnictwa w zbiorowym wydarzeniu...
Nowe gwiazdy, gwiazdy upadłe, kandydatki na gwiazdy, gwiazdy przejrzałe – trudno się w tym wszystkim połapać. Aby uporządkować nieco fakty, prezentuję swój subiektywny przegląd listopadowych premier...
„Chciałem […] uniknąć Komedy czyjegoś, nie naszego. Żeby on był nasz, przefiltrowany przez to, co uważamy za ważne – dzięki temu ten Komeda rzeczywiście jest nasz i będzie autonomiczną postacią filmową”...
Gdyby nie Piernikowski, nie byłoby Młodego Kotka, a może nawet i Siksy, a jeśli by byli, to ich tegoroczne płyty – odpowiednio „Tychy” i poświęcony Gnieznu „palemosty nielegal” – choć wydane później niż „The best of moje getto”, nie zyskałyby oddźwięku nawet tak skromnego, jakim się dziś cieszą...
Kto śledził ostatnie muzyczne i okołomuzyczne dokonania Nicka Cave’a, tego „Ghosteen” raczej nie powinien dziwić. Album skupia w sobie – niekiedy w dawce trudnej do zniesienia – wiele wątków znanych z „Push the Sky Away”, „20 000 dni na Ziemi” i „Pieśni torby na pawia” (automitografia, utowarowienie tożsamości, Warholowskie „dawanie twarzy”), a zwłaszcza ze „Skeleton Tree” i „One More Time with Feeling”...
Fraza „pierwszy akademicki zbiór” mamiła niczym wonne nowalijki w maju. Wisienką na torcie było z kolei zdanie o „współczesnej globalnej scenie punk”. Dość już przecież naoglądałem się „skórzanych” punków na rodzimym podwórku, dość nawdychałem kurzawy wzniecanej przez pogo w jarocinach i goniądzach, jak złą mantrę znam na pamięć pieszczotliwe okrzyki w rodzaju „punki grać, kurwa mać!”...
Eksponowany w wywiadach kontrast między jazzową harmoniką a gotyckim sztafażem brzmieniowym to właściwie jedyne posunięcie, o którym można powiedzieć, że jest charakterystyczne. Z tym że Enchanted Hunters – zawzięte post-rockówy – więcej o nim mówią, niż egzekwują na płycie, zachowawczo grając najczęściej parami „banger–ballada”, czyli raczej tempem i nastrojem niż osławioną melodią...
Muzyka Myslovitz nie stanowiła w żadnym wypadku kulturowego oręża, nie celebrowała lokalności, wydawała się doskonale uniwersalna. To samo tyczy się zresztą tematyki tekstów i ich jakości estetycznych...
Po raz pierwszy w ponadrocznej historii „Odsłuchów”, polemika z zagranicznym youtuberem. Co prawda nie mamy żadnych dowodów na to, że Anthony Fantano czyta CzasKultury.pl, ale hej – wszyscy wiemy, że dobrze by mu to zrobiło...
Skończyły się temperatury powyżej piętnastu stopni, zaczęły się premiery. We wrześniu naprawdę było w czym wybierać. Jako że obrodziło również na rodzimym poletku, a wybory parlamentarne tuż-tuż, w tym odcinku „Odsłuchów” STAWIAMY NA POLSKĘ...
W ubiegłym miesiącu zatrzymaliśmy się na chwilę przy letnich singlach. Życie to jednak nie tylko słuchanie „letniaczków”, pora wracać do rzeczywistości i pospolitości, która skrzeczy. Tym razem w „Odsłuchach” trochę koszarowego humoru, społecznych rewolucji oraz podwójna premiera prosto ze stajni hip-hopowej legendy...
Fieldy – jak się już potocznie mówi – są nie tyle muzyką, ile raczej nie do końca materialnym, a dzięki temu nieskończenie interaktywnym obiektem, czyli – krótko mówiąc – spełnieniem dizajnerskiej utopii...
Rajnerowicz proponuje, aby traktować CKOD jako tekst kultury, który sporo mówi o Polsce (i nie tylko) przełomu wieków. To przecież wykapane dzieci postmodernizmu, zespół niezborny, zlepiony z popkulturowych klisz, nieco komiksowy, wyczerpany estetycznie, bawiący się jedynie konwencją – nie zawsze świadomie...
Co tu kryć, lipiec 2019 roku nie należał pod względem muzycznym do najbardziej ekscytujących, a za jego ścieżkę dźwiękową mogłaby śmiało posłużyć nieśmiertelna piosenka Fasolek o pewnym warzywie...
Black midi zdecydowanie mają pomysł, co zrobić z muzyką rockową po jej śmierci, gdy nie może być ona głosem żadnego pokolenia ani nie satysfakcjonuje jak modny jeszcze niedawno retro-fetysz.
Mirt jest żywym dowodem na to, że tak zwany „własny język”, „idiom artystyczny” nie musi oznaczać izolacjonizmu. Jego największą zasługą jest to, że spełnia oczekiwania odbiorców lubiących spekulować na temat przyszłości muzyki, nie tracąc z oczu najbardziej istotnego celu słuchania, jakim jest praca z własną zmysłowością...
Jedną z charakterystycznych cech niezalu była „od zawsze” niechęć do tłumaczenia: swojej misji, oczekiwań, metod, tożsamości. Po blisko dwóch dekadach używania tego pojęcia po raz pierwszy nadarza się okazja, by przemyśleć jego sens...
Czerwcowa aura Zbliżająca się katastrofa sprawiła, że najlepszym pomysłem na spędzenie wolnego czasu było zabunkrowanie się w klimatyzowanym pomieszczeniu i udanie się na emigrację wewnętrzną...
Bitamina „Kawalerką” pokazała, że można tworzyć piosenki, które są przebojowe, a jednocześnie bardzo osobiste, intymne, a przy tym bezpretensjonalne, nienachalnie żartobliwe i przede wszystkim trafiające do naprawdę różnorodnych odbiorców...
To muzyka, która nie opiera się pokusom. Bez estetycznych spekulacji, retromanii, uporczywych powtórzeń, eksponowania gównianych syntezatorów czy skomplikowanego programowania. To muzyka ludzi żywych, dotykających dźwięku i brudzących się nim...
Voguing – wpisany w tkankę sceny ballroomowej – wykroczył poza modną formę tańca, stając się subkulturą z własną społecznością, estetyką i aksjologią. Dziś przeżywa nowe życie – a tych miał co najmniej kilka na przestrzeni ostatnich stu lat...
„Pointlessness” to nie karykatura, jukstapozycja, litota, wyolbrzymienie tego czy innego elementu, lecz interpretacja. Nie o krótkotrwałe zdumienie tu chodzi, nie o zamianę A w B, ale o raport z mapowania katalogu i późniejsze przekazanie tej mapy słuchaczowi, który od teraz ma do dyspozycji dwie percepcje: swoją i Cirockiego...
Parę tygodni temu na fanpejdżu Ładne piosenki znalazłem informację, że jego autorka woli na razie nie angażować się w dyskusję o kondycji polskiego hip hopu, bo zajęta jest pisaniem o nim doktoratu i prosi o chwilę cierpliwości...
„Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień”, jak rzekł niegdyś pewien utalentowany bankier z Londynu. A skoro tak, to nasi bohaterowie postawili na powroty: do przeszłości lub do sprawdzonych rozwiązań...
Gdy Hańba! zdecydowała się zatytułować płytę „1939”, zagwarantowała sobie oczekiwania. Takiego albumu nie da się słuchać niewinnie, neutralnie, bez kontekstu. Możemy spróbować uwolnić się od ikonicznych obrazów, ale nie mamy na to najmniejszych szans...
Nowa płyta Cezarego Ostrowskiego, zrealizowana wspólnie z trębaczem Maciejem Fortuną i pianistą Krzysztofem Dysem, wydaje się ważnym dziełem w dyskografii każdego z wykonawców i spełnionym pomysłem na twórczą współpracę...
Hip hop tak długo odwlekał autorefleksję, tak długo kupował czas, że staje na krawędzi bankructwa. Zamieniając kapitał symboliczny na finansowy, stopniowo wyprzedawał swoje aktywa jako muzyki emancypacyjnej...
W marcu jak wiadomo w czym. Genialne popowe debiuty sąsiadowały z nieco zbyt nadętymi summami pokolenia, a obiecujące, nowoczesne EP-ki mijały się z odgrzewanymi zabiegami marketingowymi. Nie szukajmy więc na siłę prawidłowości, przyjrzyjmy się lepiej, co było słychać w ubiegłym miesiącu...
Ulubiona grupa „chodnikowa” Olgi Drendy, autorzy najlepszego utworu disco polo według Carpigianiego, ludzie odpowiedzialni za „jeden z najwznioślejszych momentów w historii polskiej popkultury” zdaniem Krzysztofa Michalaka z portalu Porcys...
Od czasu do czasu widuję Jarka na koncertach – w Uchu, B90, Minus Jeden – aż w końcu umawiamy się na wywiad w Desdemonie. Docieram parę minut przed czasem i podsłuchuję, jak jakiś metal zwierza się przyjaciółce z rozstania...
