W istocie słuchanie muzyki zostało tu poddane procesowi grywalizacji – tyle że to gra bez końca, bez zwycięstwa, z możliwością nieustannego zdobywania nowych poziomów: dziesięć tysięcy odtworzeń, sto tysięcy odtworzeń, tysiąc wykonawców w bibliotece, trzy tysiące wykonawców w bibliotece...
Gdyby nie pewne nieprzyjemne okoliczności, spora część z nas spędzałaby teraz czas na którymś z festiwali muzycznych. Pamiętajmy jednak, że popowa maszyneria pracuje cały czas na wysokich obrotach...
Nawet niewielkie towarzystwo pozwala wszak na stworzenie simulacrum (przepraszam za wyrażenie) sytuacji festiwalowej z właściwym jej gadaniem, plotkowaniem, ocenianiem i konsumowaniem. Dla pełni efektu przywdziałem nawet festiwalowy T-shirt...
Świat wraca […] do swojej smutnej normy, dlatego w najnowszym wydaniu cztery „polecanki” i jedna łyżka dziegciu. Zapraszają Ala|Zastary, Jessie Ware, Bob Dylan, IDLES i Kamil „Saful” Nożyński...
Wszystko przez Grzegorza Kasjaniuka i jego książkę „Zło w popkulturze”. [Z] utrzymaną w warholowskim klimacie okładką z motywem słynnego wytkniętego języka, znanego fanom The Rolling Stones...
Jako że dobrych wiadomości wciąż brak (złych natomiast przybywa), kontynuujemy taktykę sprzed miesiąca – w najnowszych „Odsłuchach” pojawiają się niemal wyłącznie pozytywne recenzje.
Przemilczenie historii Dubin zaciemnia obraz powstania disco polo. Podlasie to jeden z mateczników tego gatunku; […] W muzyce zespołu Piotra Skiepki pojawiają się wszystkie najważniejsze elementy „muzyki chodnikowej”...
W kwietniowych „Odsłuchach” ani słowa o płytach i piosenkach, które określiłbym mianem nieudanych lub średnich. Zapraszają The 1975, Łona i Webber, Yves Tumor, Alfah Femmes i Fiona Apple.
[…] nic dziwnego więc, że po głowie kołaczą nam myśli dotyczące apokalipsy. Muzycy nie są w tym wypadku wyjątkiem. W roli jeźdźców i jeźdźczyń: Grimes, Sebastian Fabijański, Yves Tumor oraz duet Karaś/Rogucki...
„Zenek”, niezależnie od tego, czy będzie filmem złym, przeciętnym, czy dobrym, zapewne niewiele zmieni w realiach polskiej wojny dwóch narodów […]. Z jednej strony słuchanie disco polo wciąż działa jak etykietka – przynależności do klasy niższej, rolniczej, robotniczej, sympatii do określonej partii politycznej...
W obu przypadkach mamy do czynienia z fascynującym mutantem składniowo-leksykalnym; z językiem zasysającym najbardziej infantylne i skompromitowane określenia z polszczyzny i angielszczyzny, który własną nadmiarowością, uliczno-barokowym rozpasaniem i rozgałęzieniem w stronę zarabiania, wydawania, spalania i marnotrawienia (czasu, pieniędzy, zasobów, życia) ma za zadanie przesłonić dojmujący i powszedniejący brak...
Pod artykułami o „Patointeligencji” podpisywali się politycy, aktorzy, krytycy filmowi, teatralni i literaccy, ale nie muzyczni (z niezbyt chlubnymi wyjątkami). Milczenie środowiska, które – przynajmniej w teorii – powinno dysponować największymi kompetencjami do tłumaczenia kulturowego fenomenu, można oczywiście potraktować jako komunikat bardziej wymowny niż sto artykułów zawodowych dziennikarzy...
Dwadzieścia lat temu Bartek Chaciński zabawił się w proroka, zastanawiając się na łamach „Machiny”, jak będzie wyglądać muzyczny świat w XXI wieku. Co ciekawe, duża część tych wizji spełniła się – co zachęca, by ponownie spróbować spojrzeć w przyszłość i zastanowić się, co może nas czekać w rozpoczętej dekadzie...
Życzę Wam wszelkich łask i szczęśliwości oraz wieeele dobrej muzyki. Czyli – odwołując się do przykładów, które znajdziecie poniżej – raczej współczesnego MGMT niż współczesnego U2...
Ewidentnie chodziło tu o to, […] by w pozostałościach socjalistycznego baraku zbudować naszą, swojską i fajną wersję Zachodu! Z tej perspektywy nic nie różni discopolowców od nowej miejskiej klasy średniej, a Balcerowicza z Bankiem Światowym od Skręty z wytwórnią Blue Star – wszyscy oni w latach 90...
Po pierwsze „zaumny”, po drugie – ASMR. Zanim przejdziemy do wrażeń z „Contactu”, pochylmy się nad tymi terminami. Dlaczego? Za ich sprawą Mateusz Olszewki wyróżnia się na tle innych autorów formujących scenę młodej polskiej elektroniki...
Pozorne nieprzystawanie do siebie Próchna i Dynasonic stworzyło ostatecznie świetny i niezwykle intensywny wieczór: pierwsza grupa zalała Pawilon gęstą, hałaśliwą magmą, która została rozpuszczona poprzez przystępność drugiego występu...
Podczas występu Oles Brothers Trio […] [p]odział na scenę i widownię wyraźnie się zacierał – i nie chodzi tym razem o metafory, a o pewnego rodzaju doznanie wzrokowe. Zasłuchanie przyjmuje zatem wymiar kolektywny, a każdy zasłuchany zyskuje pewność uczestnictwa w zbiorowym wydarzeniu...
Nowe gwiazdy, gwiazdy upadłe, kandydatki na gwiazdy, gwiazdy przejrzałe – trudno się w tym wszystkim połapać. Aby uporządkować nieco fakty, prezentuję swój subiektywny przegląd listopadowych premier...
„Chciałem […] uniknąć Komedy czyjegoś, nie naszego. Żeby on był nasz, przefiltrowany przez to, co uważamy za ważne – dzięki temu ten Komeda rzeczywiście jest nasz i będzie autonomiczną postacią filmową”...
Gdyby nie Piernikowski, nie byłoby Młodego Kotka, a może nawet i Siksy, a jeśli by byli, to ich tegoroczne płyty – odpowiednio „Tychy” i poświęcony Gnieznu „palemosty nielegal” – choć wydane później niż „The best of moje getto”, nie zyskałyby oddźwięku nawet tak skromnego, jakim się dziś cieszą...
Kto śledził ostatnie muzyczne i okołomuzyczne dokonania Nicka Cave’a, tego „Ghosteen” raczej nie powinien dziwić. Album skupia w sobie – niekiedy w dawce trudnej do zniesienia – wiele wątków znanych z „Push the Sky Away”, „20 000 dni na Ziemi” i „Pieśni torby na pawia” (automitografia, utowarowienie tożsamości, Warholowskie „dawanie twarzy”), a zwłaszcza ze „Skeleton Tree” i „One More Time with Feeling”...
Fraza „pierwszy akademicki zbiór” mamiła niczym wonne nowalijki w maju. Wisienką na torcie było z kolei zdanie o „współczesnej globalnej scenie punk”. Dość już przecież naoglądałem się „skórzanych” punków na rodzimym podwórku, dość nawdychałem kurzawy wzniecanej przez pogo w jarocinach i goniądzach, jak złą mantrę znam na pamięć pieszczotliwe okrzyki w rodzaju „punki grać, kurwa mać!”...
Eksponowany w wywiadach kontrast między jazzową harmoniką a gotyckim sztafażem brzmieniowym to właściwie jedyne posunięcie, o którym można powiedzieć, że jest charakterystyczne. Z tym że Enchanted Hunters – zawzięte post-rockówy – więcej o nim mówią, niż egzekwują na płycie, zachowawczo grając najczęściej parami „banger–ballada”, czyli raczej tempem i nastrojem niż osławioną melodią...
Muzyka Myslovitz nie stanowiła w żadnym wypadku kulturowego oręża, nie celebrowała lokalności, wydawała się doskonale uniwersalna. To samo tyczy się zresztą tematyki tekstów i ich jakości estetycznych...
Po raz pierwszy w ponadrocznej historii „Odsłuchów”, polemika z zagranicznym youtuberem. Co prawda nie mamy żadnych dowodów na to, że Anthony Fantano czyta CzasKultury.pl, ale hej – wszyscy wiemy, że dobrze by mu to zrobiło...
Skończyły się temperatury powyżej piętnastu stopni, zaczęły się premiery. We wrześniu naprawdę było w czym wybierać. Jako że obrodziło również na rodzimym poletku, a wybory parlamentarne tuż-tuż, w tym odcinku „Odsłuchów” STAWIAMY NA POLSKĘ...
W ubiegłym miesiącu zatrzymaliśmy się na chwilę przy letnich singlach. Życie to jednak nie tylko słuchanie „letniaczków”, pora wracać do rzeczywistości i pospolitości, która skrzeczy. Tym razem w „Odsłuchach” trochę koszarowego humoru, społecznych rewolucji oraz podwójna premiera prosto ze stajni hip-hopowej legendy...
Fieldy – jak się już potocznie mówi – są nie tyle muzyką, ile raczej nie do końca materialnym, a dzięki temu nieskończenie interaktywnym obiektem, czyli – krótko mówiąc – spełnieniem dizajnerskiej utopii...
Rajnerowicz proponuje, aby traktować CKOD jako tekst kultury, który sporo mówi o Polsce (i nie tylko) przełomu wieków. To przecież wykapane dzieci postmodernizmu, zespół niezborny, zlepiony z popkulturowych klisz, nieco komiksowy, wyczerpany estetycznie, bawiący się jedynie konwencją – nie zawsze świadomie...
