W ubiegłym miesiącu zatrzymaliśmy się na chwilę przy letnich singlach. Życie to jednak nie tylko słuchanie „letniaczków”, pora wracać do rzeczywistości i pospolitości, która skrzeczy. Tym razem w „Odsłuchach” trochę koszarowego humoru, społecznych rewolucji oraz podwójna premiera prosto ze stajni hip-hopowej legendy...
Fieldy – jak się już potocznie mówi – są nie tyle muzyką, ile raczej nie do końca materialnym, a dzięki temu nieskończenie interaktywnym obiektem, czyli – krótko mówiąc – spełnieniem dizajnerskiej utopii...
Rajnerowicz proponuje, aby traktować CKOD jako tekst kultury, który sporo mówi o Polsce (i nie tylko) przełomu wieków. To przecież wykapane dzieci postmodernizmu, zespół niezborny, zlepiony z popkulturowych klisz, nieco komiksowy, wyczerpany estetycznie, bawiący się jedynie konwencją – nie zawsze świadomie...
Co tu kryć, lipiec 2019 roku nie należał pod względem muzycznym do najbardziej ekscytujących, a za jego ścieżkę dźwiękową mogłaby śmiało posłużyć nieśmiertelna piosenka Fasolek o pewnym warzywie...
Black midi zdecydowanie mają pomysł, co zrobić z muzyką rockową po jej śmierci, gdy nie może być ona głosem żadnego pokolenia ani nie satysfakcjonuje jak modny jeszcze niedawno retro-fetysz.
Mirt jest żywym dowodem na to, że tak zwany „własny język”, „idiom artystyczny” nie musi oznaczać izolacjonizmu. Jego największą zasługą jest to, że spełnia oczekiwania odbiorców lubiących spekulować na temat przyszłości muzyki, nie tracąc z oczu najbardziej istotnego celu słuchania, jakim jest praca z własną zmysłowością...
Jedną z charakterystycznych cech niezalu była „od zawsze” niechęć do tłumaczenia: swojej misji, oczekiwań, metod, tożsamości. Po blisko dwóch dekadach używania tego pojęcia po raz pierwszy nadarza się okazja, by przemyśleć jego sens...
Czerwcowa aura Zbliżająca się katastrofa sprawiła, że najlepszym pomysłem na spędzenie wolnego czasu było zabunkrowanie się w klimatyzowanym pomieszczeniu i udanie się na emigrację wewnętrzną...
Bitamina „Kawalerką” pokazała, że można tworzyć piosenki, które są przebojowe, a jednocześnie bardzo osobiste, intymne, a przy tym bezpretensjonalne, nienachalnie żartobliwe i przede wszystkim trafiające do naprawdę różnorodnych odbiorców...
To muzyka, która nie opiera się pokusom. Bez estetycznych spekulacji, retromanii, uporczywych powtórzeń, eksponowania gównianych syntezatorów czy skomplikowanego programowania. To muzyka ludzi żywych, dotykających dźwięku i brudzących się nim...
Voguing – wpisany w tkankę sceny ballroomowej – wykroczył poza modną formę tańca, stając się subkulturą z własną społecznością, estetyką i aksjologią. Dziś przeżywa nowe życie – a tych miał co najmniej kilka na przestrzeni ostatnich stu lat...
„Pointlessness” to nie karykatura, jukstapozycja, litota, wyolbrzymienie tego czy innego elementu, lecz interpretacja. Nie o krótkotrwałe zdumienie tu chodzi, nie o zamianę A w B, ale o raport z mapowania katalogu i późniejsze przekazanie tej mapy słuchaczowi, który od teraz ma do dyspozycji dwie percepcje: swoją i Cirockiego...
Parę tygodni temu na fanpejdżu Ładne piosenki znalazłem informację, że jego autorka woli na razie nie angażować się w dyskusję o kondycji polskiego hip hopu, bo zajęta jest pisaniem o nim doktoratu i prosi o chwilę cierpliwości...
„Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień”, jak rzekł niegdyś pewien utalentowany bankier z Londynu. A skoro tak, to nasi bohaterowie postawili na powroty: do przeszłości lub do sprawdzonych rozwiązań...
Gdy Hańba! zdecydowała się zatytułować płytę „1939”, zagwarantowała sobie oczekiwania. Takiego albumu nie da się słuchać niewinnie, neutralnie, bez kontekstu. Możemy spróbować uwolnić się od ikonicznych obrazów, ale nie mamy na to najmniejszych szans...
Nowa płyta Cezarego Ostrowskiego, zrealizowana wspólnie z trębaczem Maciejem Fortuną i pianistą Krzysztofem Dysem, wydaje się ważnym dziełem w dyskografii każdego z wykonawców i spełnionym pomysłem na twórczą współpracę...
Hip hop tak długo odwlekał autorefleksję, tak długo kupował czas, że staje na krawędzi bankructwa. Zamieniając kapitał symboliczny na finansowy, stopniowo wyprzedawał swoje aktywa jako muzyki emancypacyjnej...
W marcu jak wiadomo w czym. Genialne popowe debiuty sąsiadowały z nieco zbyt nadętymi summami pokolenia, a obiecujące, nowoczesne EP-ki mijały się z odgrzewanymi zabiegami marketingowymi. Nie szukajmy więc na siłę prawidłowości, przyjrzyjmy się lepiej, co było słychać w ubiegłym miesiącu...
Ulubiona grupa „chodnikowa” Olgi Drendy, autorzy najlepszego utworu disco polo według Carpigianiego, ludzie odpowiedzialni za „jeden z najwznioślejszych momentów w historii polskiej popkultury” zdaniem Krzysztofa Michalaka z portalu Porcys...
Od czasu do czasu widuję Jarka na koncertach – w Uchu, B90, Minus Jeden – aż w końcu umawiamy się na wywiad w Desdemonie. Docieram parę minut przed czasem i podsłuchuję, jak jakiś metal zwierza się przyjaciółce z rozstania...
Polscy artyści w Sub Pop, podróż do samego piekła z Xiu Xiu, długo wyczekiwanego „solówka” klasyka polskiej sceny hip-hopowej – a to przecież nie wszystko. Niezależnie od tego, jak oceniamy lutowe plony, trzeba przyznać jedno: w ubiegłym miesiącu naprawdę się działo...
Film Siksy i Machy to swoiste rozliczenie zespołu z własną przeszłością artystyczną. Jak sami przyznają, materiał z albumu „Stabat Mater Dolorosa” nie jest już przez nich grany na żywo, powstał właściwie jako ilustracja do wydanej w 2018 roku płyty o tym samym tytule, a oni sami dziś są już o dwa albumy do przodu...
Nie wiem, czy „Wojtek” ma szanse stać się albumem, który wyleczy polski hip hop z traumy. Może coś jest na rzeczy. Wszak w „Napadzie na bankiet” pojawiają się wersy dowodzące, że bez względu na różnice pokoleniowe raperzy są coraz bardziej świadomi tego, że ich sława i dostatek są uzależnione od osobistych tragedii – to za ich rozpamiętywanie (albo zmyślanie) im się płaci...
Wydając zbiór wywiadów, Maciej Geming dowodzi w praktyce, że o muzyce nie tylko da się, ale nawet powinno się rozmawiać. Kompresując „tańczenie o architekturze” do kolokwialnego „o muzyce się nie gada”, idzie jeszcze o krok dalej i adresuje swoje dialogi z muzykami do „ludzi”...
Muzyczny styczeń był sponsorowany przez literkę „p” jak „przeciwieństwa”. Albo jak „powrót do normalności, jeśli chodzi o liczbę premier płytowych”. Albo „piosenki, które bardzo chcemy scoverować, ale nie mamy na to pomysłu”...
Parę lat temu Salomé Voegelin pisała w „The Wire” o przewartościowaniu dokonującym się w field recordingu. Zdaniem francuskiej krytyczki drugi człon terminu „nagrania terenowe” funkcjonuje już tylko pro forma albo jako metafora...
Przebieranie w grudniowych premierach płytowych wygląda następująco: kolędy, kolędy, kolędy, koncertówka, kolędy, reedycja, kolędy, kolędy, EP-ka, koncertówka… Na szczęście rodzimi niezalowcy oraz raperzy trzymali fason w tym trudnym dla muzyki czasie...
Tym razem podsumowanie w przeważającej mierze polskie, a skoro Polska, to szczypta zachwytu, łyk cierpienia. Na szczęście pewien brytyjski kwartet i rodzimy duet zadbali o to, aby proporcje powyższych nie były dla nas zbyt przykre...
Po pierwszym sezonie trudno nie utożsamiać Minus jeden z niezależną działalnością artystyczną, czyli z undergroundem. Zaciszna uliczka niedaleko gdańskiego Parku Oliwskiego, mała przestrzeń sklepu Inaczej niż w Raju, kameralne spotkania, które częściej przypominają luźne muzykowanie niż koncert oraz niezaprzeczalna niszowość prezentowanej sztuki sprawiają, że na myśl przychodzi bohema w XXI-wiecznym wydaniu...
Po tych dziesięciu latach wiem, że ludzie czekają na nasz festiwal. Widzę to choćby po tym, że wejściówki – bo wszystkie koncerty od początku festiwalu są bezpłatne – rozchodzą się tego samego dnia, kiedy rozpoczynamy ich dystrybucję
Przeciętna płyta, która rzuciła na kolana krytyków i słuchaczy; album słynnej polskiej wokalistki brzmiący niczym niedostatecznie zasygnalizowany żart oraz triumfalny powrót legendarnego muzyka – październik bywał trudny, ale zarazem bardzo interesujący...
Retromania – tak zrozumieliśmy – miała działać jak media tożsamościowe: zapewnić strefę komfortu, pozwolić na wyłączenie się z precesji światowych premier, natłoku „wielkich” płyt po angielsku, a w końcu także odświeżyć zasób regionalnych specjałów, które powstrzymają inwazję globalizacji, ponowoczesności, barbarii z Chicago...
Rynek muzyczny powoli budzi się z wakacyjnego letargu. Wrzesień być może nie olśniewał, nie znaczy to jednak, że było całkiem nudno: dostaliśmy między innymi genialny album niszowego artysty oraz bezbarwny album koncesjonowanego geniusza
Sezon ogórkowy nie oszczędza nikogo i niczego, nawet branży muzycznej. Na szczęście spomiędzy wylinki sześciometrowego pytona i zasuszonych liści barszczu Sosnowskiego udało się wygrzebać kilka perełek, a także kilka doniosłych przykładów twórczego regresu...
Niełatwo dziś pisać o dronach. Z wolna przyzwyczajamy się do omawiania płyt, nawiązując(ych) do kontekstu społecznego, polityki, światopoglądów. Dron natomiast pozostaje ostoją medytacyjnego dystansu wobec bieżących spraw...
Album „Tranquility Base Hotel & Casino” dowodzi, że Arctic Monkeys ostatecznie odkleili się od rzeczywistości i postanowili poświęcić swoją karierę na rzecz jałowej retro maskarady. Albo wręcz przeciwnie...
„Soma” i „Sen” korespondują ze sobą nie tylko tytułami. Te dwa diametralnie różne albumy próbują rozsadzić ramy, w których hip-hop funkcjonuje jako muzyka zaangażowana albo i lepiej: jako realizm muzyki rozrywkowej
