„The Ascension” natomiast sprawia wrażenie, jakby przez osiemdziesiąt minut chciało utrzymać słuchacza w stanie religijnego uniesienia. Podczas trwającej tak długo mszy nawet najgorliwsi wyznawcy wielkości poprzednich albumów co jakiś czas zerkną na zegarek...
„Dzika rzecz” stanowi rozległy, wielowątkowy fresk. Opowiada o czasie przemian ustrojowych z perspektywy studiów nagraniowych, efemerycznych klubów muzycznych, artystycznych domów kultury, tras koncertowych, nielegalnych miejscówek, szemranych kontraktów z „biznesmenami” przynoszącymi pieniądze w plastikowych torbach, alternatywnych komun wiejskich, przemytniczych pociągów do Berlina…
Skończyło się lato, kończy się więc również festiwal przyjaźni polegający na recenzowaniu wyłącznie tych albumów, które przypadły nam do gustu. Zaręczam jednak, że i tym razem kilku ciepłych słów nie zabraknie
Lamunan w języku indonezyjskim oznacza marzenie senne – i w takiej onirycznej poetyce utrzymana jest kreacja artystki. W przeciwieństwie jednak do etymologii tego terminu ewolucja wokalna Antoniny Nowackiej jest już procesem całkowicie świadomym i konsekwentnym...
Podzielony na dwie części, które zależnie od decyzji słuchacza będą się dopełniać lub wykluczać, debiut Słyż jest jeszcze jednym […] argumentem za tym, że na sukces w muzyce mogą dziś liczyć przede wszystkim artyści zajmujący się na co dzień czymś innym niż muzyka w tradycyjnym rozumieniu tego słowa...
Sierpień był całkiem obfity pod względem interesujących premier, a i jesień zapowiada się nad wyraz obiecująco. Zapraszam do przeczytania nowych „Odsłuchów” – wraz z No Joy, Alfah Femmes, The Cure, duetem Shackleton/Zimpel i Miley Cyrus...
Waldemar Kuligowski rozmawia z panią Dominiką z Fundacji Nordoff Robbins Polska i panem Tomaszem reprezentującym zespół Siły Specjalne o projekcie Mobilnego Centrum Muzyki, muzykoterapii w praktyce i muzykowaniu na ulicy...
To, że pierwsza studyjna praca duetu Podpora/Kohyt ukazała się na początku pandemii, stanowi oczywiście zbieg okoliczności, jednak mechanika płyty zdawała się odzwierciedlać ówczesny świat wokół niemal w skali 1:1...
W istocie słuchanie muzyki zostało tu poddane procesowi grywalizacji – tyle że to gra bez końca, bez zwycięstwa, z możliwością nieustannego zdobywania nowych poziomów: dziesięć tysięcy odtworzeń, sto tysięcy odtworzeń, tysiąc wykonawców w bibliotece, trzy tysiące wykonawców w bibliotece...
Gdyby nie pewne nieprzyjemne okoliczności, spora część z nas spędzałaby teraz czas na którymś z festiwali muzycznych. Pamiętajmy jednak, że popowa maszyneria pracuje cały czas na wysokich obrotach...
Nawet niewielkie towarzystwo pozwala wszak na stworzenie simulacrum (przepraszam za wyrażenie) sytuacji festiwalowej z właściwym jej gadaniem, plotkowaniem, ocenianiem i konsumowaniem. Dla pełni efektu przywdziałem nawet festiwalowy T-shirt...
Świat wraca […] do swojej smutnej normy, dlatego w najnowszym wydaniu cztery „polecanki” i jedna łyżka dziegciu. Zapraszają Ala|Zastary, Jessie Ware, Bob Dylan, IDLES i Kamil „Saful” Nożyński...
Wszystko przez Grzegorza Kasjaniuka i jego książkę „Zło w popkulturze”. [Z] utrzymaną w warholowskim klimacie okładką z motywem słynnego wytkniętego języka, znanego fanom The Rolling Stones...
Jako że dobrych wiadomości wciąż brak (złych natomiast przybywa), kontynuujemy taktykę sprzed miesiąca – w najnowszych „Odsłuchach” pojawiają się niemal wyłącznie pozytywne recenzje.
Przemilczenie historii Dubin zaciemnia obraz powstania disco polo. Podlasie to jeden z mateczników tego gatunku; […] W muzyce zespołu Piotra Skiepki pojawiają się wszystkie najważniejsze elementy „muzyki chodnikowej”...
W kwietniowych „Odsłuchach” ani słowa o płytach i piosenkach, które określiłbym mianem nieudanych lub średnich. Zapraszają The 1975, Łona i Webber, Yves Tumor, Alfah Femmes i Fiona Apple.
[…] nic dziwnego więc, że po głowie kołaczą nam myśli dotyczące apokalipsy. Muzycy nie są w tym wypadku wyjątkiem. W roli jeźdźców i jeźdźczyń: Grimes, Sebastian Fabijański, Yves Tumor oraz duet Karaś/Rogucki...
„Zenek”, niezależnie od tego, czy będzie filmem złym, przeciętnym, czy dobrym, zapewne niewiele zmieni w realiach polskiej wojny dwóch narodów […]. Z jednej strony słuchanie disco polo wciąż działa jak etykietka – przynależności do klasy niższej, rolniczej, robotniczej, sympatii do określonej partii politycznej...
W obu przypadkach mamy do czynienia z fascynującym mutantem składniowo-leksykalnym; z językiem zasysającym najbardziej infantylne i skompromitowane określenia z polszczyzny i angielszczyzny, który własną nadmiarowością, uliczno-barokowym rozpasaniem i rozgałęzieniem w stronę zarabiania, wydawania, spalania i marnotrawienia (czasu, pieniędzy, zasobów, życia) ma za zadanie przesłonić dojmujący i powszedniejący brak...
Pod artykułami o „Patointeligencji” podpisywali się politycy, aktorzy, krytycy filmowi, teatralni i literaccy, ale nie muzyczni (z niezbyt chlubnymi wyjątkami). Milczenie środowiska, które – przynajmniej w teorii – powinno dysponować największymi kompetencjami do tłumaczenia kulturowego fenomenu, można oczywiście potraktować jako komunikat bardziej wymowny niż sto artykułów zawodowych dziennikarzy...
Dwadzieścia lat temu Bartek Chaciński zabawił się w proroka, zastanawiając się na łamach „Machiny”, jak będzie wyglądać muzyczny świat w XXI wieku. Co ciekawe, duża część tych wizji spełniła się – co zachęca, by ponownie spróbować spojrzeć w przyszłość i zastanowić się, co może nas czekać w rozpoczętej dekadzie...
Życzę Wam wszelkich łask i szczęśliwości oraz wieeele dobrej muzyki. Czyli – odwołując się do przykładów, które znajdziecie poniżej – raczej współczesnego MGMT niż współczesnego U2...
Ewidentnie chodziło tu o to, […] by w pozostałościach socjalistycznego baraku zbudować naszą, swojską i fajną wersję Zachodu! Z tej perspektywy nic nie różni discopolowców od nowej miejskiej klasy średniej, a Balcerowicza z Bankiem Światowym od Skręty z wytwórnią Blue Star – wszyscy oni w latach 90...
Po pierwsze „zaumny”, po drugie – ASMR. Zanim przejdziemy do wrażeń z „Contactu”, pochylmy się nad tymi terminami. Dlaczego? Za ich sprawą Mateusz Olszewki wyróżnia się na tle innych autorów formujących scenę młodej polskiej elektroniki...
Pozorne nieprzystawanie do siebie Próchna i Dynasonic stworzyło ostatecznie świetny i niezwykle intensywny wieczór: pierwsza grupa zalała Pawilon gęstą, hałaśliwą magmą, która została rozpuszczona poprzez przystępność drugiego występu...
Podczas występu Oles Brothers Trio […] [p]odział na scenę i widownię wyraźnie się zacierał – i nie chodzi tym razem o metafory, a o pewnego rodzaju doznanie wzrokowe. Zasłuchanie przyjmuje zatem wymiar kolektywny, a każdy zasłuchany zyskuje pewność uczestnictwa w zbiorowym wydarzeniu...
Nowe gwiazdy, gwiazdy upadłe, kandydatki na gwiazdy, gwiazdy przejrzałe – trudno się w tym wszystkim połapać. Aby uporządkować nieco fakty, prezentuję swój subiektywny przegląd listopadowych premier...
