Od czasu do czasu widuję Jarka na koncertach – w Uchu, B90, Minus Jeden – aż w końcu umawiamy się na wywiad w Desdemonie. Docieram parę minut przed czasem i podsłuchuję, jak jakiś metal zwierza się przyjaciółce z rozstania...
Polscy artyści w Sub Pop, podróż do samego piekła z Xiu Xiu, długo wyczekiwanego „solówka” klasyka polskiej sceny hip-hopowej – a to przecież nie wszystko. Niezależnie od tego, jak oceniamy lutowe plony, trzeba przyznać jedno: w ubiegłym miesiącu naprawdę się działo...
Film Siksy i Machy to swoiste rozliczenie zespołu z własną przeszłością artystyczną. Jak sami przyznają, materiał z albumu „Stabat Mater Dolorosa” nie jest już przez nich grany na żywo, powstał właściwie jako ilustracja do wydanej w 2018 roku płyty o tym samym tytule, a oni sami dziś są już o dwa albumy do przodu...
Nie wiem, czy „Wojtek” ma szanse stać się albumem, który wyleczy polski hip hop z traumy. Może coś jest na rzeczy. Wszak w „Napadzie na bankiet” pojawiają się wersy dowodzące, że bez względu na różnice pokoleniowe raperzy są coraz bardziej świadomi tego, że ich sława i dostatek są uzależnione od osobistych tragedii – to za ich rozpamiętywanie (albo zmyślanie) im się płaci...
Wydając zbiór wywiadów, Maciej Geming dowodzi w praktyce, że o muzyce nie tylko da się, ale nawet powinno się rozmawiać. Kompresując „tańczenie o architekturze” do kolokwialnego „o muzyce się nie gada”, idzie jeszcze o krok dalej i adresuje swoje dialogi z muzykami do „ludzi”...
Muzyczny styczeń był sponsorowany przez literkę „p” jak „przeciwieństwa”. Albo jak „powrót do normalności, jeśli chodzi o liczbę premier płytowych”. Albo „piosenki, które bardzo chcemy scoverować, ale nie mamy na to pomysłu”...
Parę lat temu Salomé Voegelin pisała w „The Wire” o przewartościowaniu dokonującym się w field recordingu. Zdaniem francuskiej krytyczki drugi człon terminu „nagrania terenowe” funkcjonuje już tylko pro forma albo jako metafora...
Przebieranie w grudniowych premierach płytowych wygląda następująco: kolędy, kolędy, kolędy, koncertówka, kolędy, reedycja, kolędy, kolędy, EP-ka, koncertówka… Na szczęście rodzimi niezalowcy oraz raperzy trzymali fason w tym trudnym dla muzyki czasie...
Tym razem podsumowanie w przeważającej mierze polskie, a skoro Polska, to szczypta zachwytu, łyk cierpienia. Na szczęście pewien brytyjski kwartet i rodzimy duet zadbali o to, aby proporcje powyższych nie były dla nas zbyt przykre...
Po pierwszym sezonie trudno nie utożsamiać Minus jeden z niezależną działalnością artystyczną, czyli z undergroundem. Zaciszna uliczka niedaleko gdańskiego Parku Oliwskiego, mała przestrzeń sklepu Inaczej niż w Raju, kameralne spotkania, które częściej przypominają luźne muzykowanie niż koncert oraz niezaprzeczalna niszowość prezentowanej sztuki sprawiają, że na myśl przychodzi bohema w XXI-wiecznym wydaniu...
Po tych dziesięciu latach wiem, że ludzie czekają na nasz festiwal. Widzę to choćby po tym, że wejściówki – bo wszystkie koncerty od początku festiwalu są bezpłatne – rozchodzą się tego samego dnia, kiedy rozpoczynamy ich dystrybucję
Przeciętna płyta, która rzuciła na kolana krytyków i słuchaczy; album słynnej polskiej wokalistki brzmiący niczym niedostatecznie zasygnalizowany żart oraz triumfalny powrót legendarnego muzyka – październik bywał trudny, ale zarazem bardzo interesujący...
Retromania – tak zrozumieliśmy – miała działać jak media tożsamościowe: zapewnić strefę komfortu, pozwolić na wyłączenie się z precesji światowych premier, natłoku „wielkich” płyt po angielsku, a w końcu także odświeżyć zasób regionalnych specjałów, które powstrzymają inwazję globalizacji, ponowoczesności, barbarii z Chicago...
Rynek muzyczny powoli budzi się z wakacyjnego letargu. Wrzesień być może nie olśniewał, nie znaczy to jednak, że było całkiem nudno: dostaliśmy między innymi genialny album niszowego artysty oraz bezbarwny album koncesjonowanego geniusza
Sezon ogórkowy nie oszczędza nikogo i niczego, nawet branży muzycznej. Na szczęście spomiędzy wylinki sześciometrowego pytona i zasuszonych liści barszczu Sosnowskiego udało się wygrzebać kilka perełek, a także kilka doniosłych przykładów twórczego regresu...
Niełatwo dziś pisać o dronach. Z wolna przyzwyczajamy się do omawiania płyt, nawiązując(ych) do kontekstu społecznego, polityki, światopoglądów. Dron natomiast pozostaje ostoją medytacyjnego dystansu wobec bieżących spraw...
Album „Tranquility Base Hotel & Casino” dowodzi, że Arctic Monkeys ostatecznie odkleili się od rzeczywistości i postanowili poświęcić swoją karierę na rzecz jałowej retro maskarady. Albo wręcz przeciwnie...
„Soma” i „Sen” korespondują ze sobą nie tylko tytułami. Te dwa diametralnie różne albumy próbują rozsadzić ramy, w których hip-hop funkcjonuje jako muzyka zaangażowana albo i lepiej: jako realizm muzyki rozrywkowej
Kronika dziejów powojennej, polskiej bohemy, dramatyczna historia miłosna, złożony portet wybitnego artysty… Właściwie łatwiej byłoby wymienić, czego nie znajdziemy w „Komedzie. Osobistym życiu jazzu”...
Dziś kultura klubowa zyskała raczej wymiar komercyjny, choć, jak się okazuje, nie wszędzie, a przynajmniej nie w polskim – undergroundowym wydaniu, które zaprezentowane zostanie podczas imprezy „Flauta – techno dla Jemenu” 21 czerwca w poznańskim Schronie, w ramach Generatora Malta...
W gwarze piątkowego otwarcia Festiwalu Malta nie sposób było ominąć instalacji dźwiękowej „Organizm”, zaprojektowanej wspólnie przez studentów School of Form oraz Akademii Muzycznej i ich wykładowców...
Zapomnijcie o Fukuyamie i jego efektownych, acz łatwych do podważenia teoriach. Simon Reynolds ma dla was prawdziwy koniec historii. Ściślej: historii muzyki rozrywkowej. Właśnie ukazał się polski przekład jego „Retromanii” z 2010 roku...
Plaża Zachodnia powstała w 2015 roku jako portal informujący o działalności kołobrzeskiej sceny muzyki niezależnej. Większość tych projektów można usłyszeć na składance „Mapa Zdarzeń”, sygnalizującej pewne przeorientowanie, bo w przeciwieństwie do pierwszych wydawnictw, tutaj nie znajdziemy żadnych odwołań do idiomu rockowego...
Nagrania terenowe to, z jednej strony, nisza – forma dźwiękowej aktywności bez wyraźnej przynależności. No i pytanie, jakiej aktywności: reportersko-dokumentalistycznej czy kreacyjno-artystycznej...
Zaangażowanie do nagrywania hip hopu ludzi, dla których ów gatunek był od zawsze jednym z symboli degrengolady, pachnie wymuszoną adaptacją szkolnej lektury (vide wołający o pomstę Różewicz w interpretacji Sokół/Hades/Sampler Orchestra) albo tak zwanym projektem partycypacyjnym, z którego najwięcej korzyści czerpie tak zwany aktywista czy kurator, a seniorzy są zostawieni sami sobie...
Nie jest rzadkością, nawet wśród tworzących muzykę elektroniczną wyłącznie przy pomocy oprogramowania, budowanie własnych instrumentów. Niewielu jednak jest w tym tak konsekwentnych jak Erik Wiegand aka Errorsmith, twórca wirtualnego syntezatora Razor...
Na pierwszy rzut oka „Bubblegum New Age” to jeszcze jedna chałupnicza nagrywka nawiązująca okładką i tytulaturą do witch house’u, vaporwave’u i pozostałych mikroestetyk muzycznych, które wyłoniły się na przełomie poprzedniej i obecnej dekady...
Poematy tworzymy w komentarzach na fejsie, współczesne kompozycje szkatułkowe powstają na kanałach jutubowych. Kultura się starzeje, nie nadąża za zmianami, które dzieją się wokół. Poza sztukami wizualnymi, nadal poćwiartowanymi i przeczuwającymi rzeczy raczej niż je obrazującymi, tylko muzyka daje radę...
Krajowy internet od kilku lat (dwóch–trzech, uczciwie rzecz biorąc) próbuje wykrztusić z siebie tak zwany ważny tekst na temat kobiet w muzyce – artystek dyskryminowanych i wypracowujących taktyki upominania się o swoje po latach lekceważenia (głęboko zinternalizowanego również przez nie same)...
Jestem daleki od ubierania się w etos penera albo kolonialnego wykorzystywania wizerunku penera lub dresa do swoich celów. Jeżeli myślę o tych prawdziwych penerach, to w empatyczny sposób – mówi Robert Piernikowski w wywiadzie z Andrzejem Marcem...
Tytuł nowego albumu Columbus Duo może służyć za pretekst do skomplementowania precyzji, z jaką Irek i Tomek Swoboda grają swoją muzykę. Jeszcze nie dość mocno podkreśla się w recenzjach to, jak świetnie płyty duetu są reżyserowane...
Hańba! – najbardziej konceptualna kapela w Polsce – powraca drugim LP: „Będą bić!”. Czwórka niepokornych muzyków ponownie atakuje współczesnych ultrasów, faszystów, narodowców, rasistów i konformistów...
Adam Gołębiewski to jeden z moich ulubionych artystycznych sadystów. Być może dlatego, że – jak przekonują ci, co z nim grali – jest wyjątkowo otwartym człowiekiem. Jego drobiazgowe znęcanie się nad zestawem perkusyjnym, robienie wszystkiego „wbrew podręcznikowi” nabrało wyjątkowego uroku w duecie z libańskim rzeźnikiem gitary – Sharifem Sehnaoui, o czym zaświadcza ich album...
Co dzieje się z duszą człowieka, który przeżył tak wiele lat w obozach, odzyskał wolność, ale żyje i zawsze żyć będzie z tragedią „ludzie ludziom…” wpisaną w jego wspomnienia, myśli, emocje, dygresje, skojarzenia...
Czy może być coś bardziej polskiego niż umieranie? Nie ma jednak mniej typowych piosenek o śmierci niż te, które gra duet Nagrobki. Maciej Salamon i Adam Witowski właśnie wydali swój trzeci album „Granit” – i wciąż potrafią zaskoczyć...
