„Jak wytresować smoka” to tytuł zdający się być kpiną z kultury poradników, przedstawiających gotowe zestawy rozwiązań na każdą okazję. Przede wszystkim dlatego, że filmowa trylogia DreamWorks, inspirowana książkami Cressidy Cowell, ukazuje proces odwrotny do tresowania...
Język Jelinek to niezwykle trudny materiał teatralny – zarówno dla aktorów, jak i widzów. Na własnym przykładzie mogę powiedzieć, że odbiór ponadgodzinnego spektaklu wykorzystującego tekst nasycony niezliczonymi odniesieniami to wysiłek intelektualny wymagający takiej koncentracji, że łatwo zgodzić się na (przynoszący ulgę) odbiór sensualny...
„Najtrudniejsze w realizacji pozostają obrazy, których treść i przesłanie zamknięte są w minimalnych ramach czasowych” – Henryk Lehnert wiedział, co mówi. Nakręcił blisko czterysta krótkich filmów, w Polsce i na świecie dostał za nie kilkaset nagród, by ostatecznie, za sprawą tych szalonych statystyk trafić do „Księgi rekordów Guinnessa”...
Mówienie tutaj o estetyce jest zwyczajnie pułapką. Prace często bazują na barwach czystych, podstawowych i związkach barw dopełniających. Bauhausowska kolorystyka to jednocześnie tytułowy folklor, nieraz ze znamionami „odpustowości”...
Rohrwacher stoi po stronie wolności słowa, co jednak nie oznacza, że nie manifestuje swoich poglądów. „Szczęśliwy Lazzaro”, podobnie jak jej poprzedni film „Cuda”, naznaczony jest antykapitalistycznym wezwaniem...
Od czasu do czasu widuję Jarka na koncertach – w Uchu, B90, Minus Jeden – aż w końcu umawiamy się na wywiad w Desdemonie. Docieram parę minut przed czasem i podsłuchuję, jak jakiś metal zwierza się przyjaciółce z rozstania...
Pamiętam, kiedy po raz pierwszy obejrzałam brytyjski serial „Skins”. Był 2009 rok, miałam prawie dwadzieścia lat i podobnie jak wielu moich znajomych, byłam porządnie starsza od ekranowych bohaterów...
Miało być królewsko – spektakl Remigiusza Brzyka jest drugim przygotowanym w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie, który wywalczyła rada artystyczna działająca w porozumieniu z dyrektorem teatru Markiem Mikosem...
„Dom z dwiema wieżami” to historia doświadczonych, wypartych i przekazywanych dalej traum – szczególnie w wymiarze rodzinnym. To opowieść o paradoksach. W jej ramach to zamknięcie i obóz gwarantują bezpieczeństwo...
Polscy artyści w Sub Pop, podróż do samego piekła z Xiu Xiu, długo wyczekiwanego „solówka” klasyka polskiej sceny hip-hopowej – a to przecież nie wszystko. Niezależnie od tego, jak oceniamy lutowe plony, trzeba przyznać jedno: w ubiegłym miesiącu naprawdę się działo...
Rzadko się widzi tyle krzyży na wystawie sztuki współczesnej. To pierwsze, co uderza, kiedy wchodzi się na „Strachy” Daniela Rycharskiego w Muzeum nad Wisłą MSN. Efekt ten został osiągnięty dzięki minimalnym, acz przemyślanym zabiegom...
Perspektywą zbliżającego się końca, związanego bezpośrednio z procesem zmian klimatycznych, zainteresował się Paweł Łysak, który w Teatrze Polskim w Bydgoszczy przygotował spektakl „Trump i pole kukurydzy”...
Film Siksy i Machy to swoiste rozliczenie zespołu z własną przeszłością artystyczną. Jak sami przyznają, materiał z albumu „Stabat Mater Dolorosa” nie jest już przez nich grany na żywo, powstał właściwie jako ilustracja do wydanej w 2018 roku płyty o tym samym tytule, a oni sami dziś są już o dwa albumy do przodu...
„Gdyby ulica Beale umiała mówić” to adaptacja głośnej powieści Jamesa Baldwina, jednego z najważniejszych amerykańskich pisarzy mierzących się w swojej twórczości z problematyką nietolerancji rasowej (nie tak dawno temu mogliśmy oglądać kinową wersję jego niedokończonej pracy, zatytułowaną „Nie jestem twoim murzynem”)...
Nie wiem, czy „Wojtek” ma szanse stać się albumem, który wyleczy polski hip hop z traumy. Może coś jest na rzeczy. Wszak w „Napadzie na bankiet” pojawiają się wersy dowodzące, że bez względu na różnice pokoleniowe raperzy są coraz bardziej świadomi tego, że ich sława i dostatek są uzależnione od osobistych tragedii – to za ich rozpamiętywanie (albo zmyślanie) im się płaci...
Młody Reżyser (Helena Sujecka) rozpoczyna pracę nad przedstawieniem, w którym główną rolę zagrać ma aktor senior Konrad Konrad (Klaudia Waszak). Na casting ogłoszony do roli Muzy przychodzi pięć drag queens, nazywających siebie Królowymi...
Wydając zbiór wywiadów, Maciej Geming dowodzi w praktyce, że o muzyce nie tylko da się, ale nawet powinno się rozmawiać. Kompresując „tańczenie o architekturze” do kolokwialnego „o muzyce się nie gada”, idzie jeszcze o krok dalej i adresuje swoje dialogi z muzykami do „ludzi”...
„Mój ty Boże” – sformułowanie, używane niegdyś przez panią Stanisławę, repatriantkę z serialu „Klan” (nieodżałowana Kazimiera Utrata), które zwykle wymawiała w tonie dramatycznego przerażenia – jest najlepszym komentarzem spektaklu „Bachantki” Mai Kleczewskiej...
Barbara Klicka to poetka, redaktorka, a ostatnio dramaturżka. Wydany przez WBPiCAK w Poznaniu tomik wierszy „Nice” zdobył tytuł książki roku Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej „Silesius” oraz Nagrodę Literacką Gdynia w kategorii najlepszej książki poetyckiej w 2016 roku...
To było ostatnie Berlinale w dobrze znanym nam kształcie. W tym roku zakończył się osiemnastoletni okres niepodzielnych rządów Dietera Kosslicka, który dbał o zdecydowanie polityczny i zaangażowany społecznie wymiar prezentowanych do tej pory filmów...
Świetnie wyszedł Amerykanom ten remake francuskich „Nietykalnych” – mógłby ktoś skomentować „Green Book” Petera Farrelly’ego. I nawet trudno byłoby się zdziwić tą pomyłką. Bo choć przebój tegorocznego sezonu nagród formalnie nie ma nic wspólnego z komedią z Omarem Sy, to oba filmy łączy bardzo wiele...
Jesteśmy tam. My. Ja i on. My, czytelnicy, my, uchodźcy. My, a nie „oni”, jak zwykle przedstawiani są uchodźcy w mediach. Książka Boochaniego jest ćwiczeniem z mówienia i myślenia w kategoriach „my”...
Każdy fan Kurta Cobaina z pewnością pamięta jego biały T-shirt z dziwnym stworzeniem z czułkami i napisem „Hi, How Are You”. Ale z pewnością mało kto wie, że ta grafika to okładka albumu Daniela Johnstona z 1983 roku...
Bohaterowie powieści „Wiele demonów” nie dają się łatwo klasyfikować czy oceniać – pierwsze wrażenie, jakie ich opisy wywołują w czytelnikach, bardzo często okazuje się mylące i może prowadzić do błędnych wniosków...
Machina promocyjna „Faworyty” kusi rozkosznym slapstickiem w kostiumie, i oczywiście nie bez powodu: początek XVIII wieku oznacza obfitość męskich peruk i rozmazany puder. Jesteśmy na królewskim dworze, na którym dzieją się rzeczy najdziwniejsze, łatwo się poślizgnąć albo wpaść do dołu...
Mimo że nie należę do ścisłego fanklubu „Elena Ferrante”, czekałam na adaptację pierwszego tomu jej neapolitańskiego cyklu z niejaką ekscytacją. Niemałą rolę odegrał tu fakt, że zarówno twórcy, jak i obsada rekrutują się z Włoch...
Muzyczny styczeń był sponsorowany przez literkę „p” jak „przeciwieństwa”. Albo jak „powrót do normalności, jeśli chodzi o liczbę premier płytowych”. Albo „piosenki, które bardzo chcemy scoverować, ale nie mamy na to pomysłu”...
„Roses for Mother” to także pewnego rodzaju zaproszenie do obcowania ze sztuką mistrzów. Tarabański robi ukłon w stronę malarstwa i przywraca fotografii jej światłocieniowy oraz kompozycyjny potencjał...
W ostatnią niedzielę sierpnia chodziłem po lesie z radyjkiem tranzystorowym, nasłuchując wszystkich możliwych wiadomości. Zląkłem się jak diabli, gdy o trzynastej Wiedeń podał, że mnie i jeszcze kilkudziesięciu innych pisarzy pobito i wywieziono w nieznanym kierunku...
Nie tylko wypieszczonym dzieciom bogatych rodziców – w tej roli Miuccia Prada oraz Patrizio Bertelli – w filuternym ubranku złotej elewacji, przychodzi okresowo mierzyć się z tyleż wyzywającym, co wymagającym doświadczeniem ekspozycyjnym...
Teatr Wielki, we współpracy z warszawską Operą Narodową, przygotował inscenizację „Manru” – jedynej opery skomponowanej przez Ignacego Jana Paderewskiego. Jej reżyser, Marek Weiss, spróbował wyeksponować tematy inności i wolności...
Wiele się zmieniło, wiele wody upłynęło i nagród przybyło od czasu, gdy Lars von Trier robił filmy, w których kamera biegała za współczesną „świętą grzesznicą” – udręczoną kobietą skonfrontowaną z patriarchalnym porządkiem...
Parę lat temu Salomé Voegelin pisała w „The Wire” o przewartościowaniu dokonującym się w field recordingu. Zdaniem francuskiej krytyczki drugi człon terminu „nagrania terenowe” funkcjonuje już tylko pro forma albo jako metafora...
Andrea Marioni, którego wystawę „Ekonization: Hello My Friend” możemy oglądać obecnie w poznańskiej Galerii Miejskiej Arsenał, zdaje się doskonale rozumieć myśl filozofki Donny Haraway, która przestrzega nas o tym, że oko nie jest niewinne, a jego używanie sytuuje naszą wiedzę w konkretnym, uprzywilejowanym miejscu...
Holly Burns (Julia Roberts) – bohaterka najnowszego filmu Petera Hedgesa, „Powrót Bena”, sprawia wrażenie bezkompromisowej, silnej, nieustępliwej i konsekwentnej matki. Bardzo kocha uzależnionego syna (Lucas Hedges), więc potrafi postawić w relacji z nim niepodlegające dyskusji granice...
