Tym, co łączy opowieści, jest reporterskie dochodzenie. Autorka przeprowadza śledztwo w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: jak to możliwe, że marnujemy aż tyle jedzenia? Lub inaczej: co właściwie kryje się za globalną narracją o żywnościowym marnotrawstwie...
Fieldy – jak się już potocznie mówi – są nie tyle muzyką, ile raczej nie do końca materialnym, a dzięki temu nieskończenie interaktywnym obiektem, czyli – krótko mówiąc – spełnieniem dizajnerskiej utopii...
Przypominamy wciąż aktualny – tekst Immanuela Wallersteina, który ukazał się w „Czasie Kultury” w 2008, a na łamach CzasuKultury.pl udostępnialiśmy go w 2015 roku. Prof. Wallerstein zmarł 31 sierpnia 2019 roku...
Dramatyczny rozwój wydarzeń, który przedstawiłem, jest wystarczająco wymowny, aby pokazać, jak granice kapitalizmu ulatują z dymem w sytuacjach, w których degradacja środowiska wywołuje katastrofy na lokalną, regionalną i globalną skalę...
Twórcy przedstawienia wiedzą, że bunt zastąpiony dziś został energią innego rodzaju – kto wie, może lepiej pasującą do współczesnej Europy. Ta wielu ludziom jawi się jako twór kaleki, o niepewnej przyszłości...
Z rozdziału na rozdział śmierć głównego bohatera może zdawać się coraz mniej banalna i coraz bardziej nieunikniona. Samobójstwo popełnia przecież nie w wyniku szoku, nie popycha go do tej decyzji żadne określone wydarzenie...
„Gdzie jesteś Bernadette?” to film o drodze, w trakcie której tytułowa bohaterka będzie musiała odnaleźć samą siebie. O osobistej podróży przez tłumione frustracje, paranoje i mielizny zniechęcenia życiem...
Rajnerowicz proponuje, aby traktować CKOD jako tekst kultury, który sporo mówi o Polsce (i nie tylko) przełomu wieków. To przecież wykapane dzieci postmodernizmu, zespół niezborny, zlepiony z popkulturowych klisz, nieco komiksowy, wyczerpany estetycznie, bawiący się jedynie konwencją – nie zawsze świadomie...
Co zrobić z wycinkiem niespełna trzech lat (1969-1971) intymnych zapisków […]? Można je przepisać i opublikować pod nazwiskiem poetki kojarzonej z silnym poetyckim i zarazem feministycznym manifestem dojrzałej kobiety...
Pedro Almodóvar na potrzeby swojej twórczości zawsze garściami czerpał z osobistych doświadczeń, unikając przy tym prostego autobiografizmu. Ale chyba jeszcze nigdy nie był tak blisko własnego życia, jak w „Bólu i blasku” – w filmie-portrecie, czy może: filmie-wyznaniu...
Jeżeli więc „force field” – pojęcie-worek, do którego wrzucić można niemal wszystko – miałoby jednoczyć różnorodną praktykę młodych artystów, to właśnie za sprawą fantastycznych konotacji...
Podstawowym problemem „Pewnego razu w Hollywood” jest zaburzający proporcje, ściskający potencjalny fresk do rozmiarów komiksowego stripa w jakimś konserwatywnym dzienniku, brak. A jest nim, paradoksalnie, niedobór kina...
Celem Levinsona nie było chyba bezmyślne wzburzenie publiczności i to nie w tym miejscu wyznaczyłabym punkt ciężkości serialu – choć niewątpliwie ekstremizmy zwracają na siebie uwagę w pierwszej kolejności...
Sztuciek wcale się w nowej roli nie odnajduje – powtarza wciąż, że jest śmieciem, odpadkiem i że nie powinien w ogóle istnieć. […] Oczywiście, widzieliśmy już Buzza Astrala przeżywającego w pierwszym filmie kryzys tożsamości, kiedy musiał pogodzić się z tym, że jest zabawką a nie prawdziwym astronautą – ale sytuacja Sztućka wydaje się jeszcze poważniejsza...
Fragment powieści Jáchyma Topola „Wrażliwy człowiek” (przekład Dorota Dobrew). Książka ukaże się nakładem Wydawnictwa Czarne, pod patronatem „Czasu Kultury”. Premiera: 21 sierpnia 2019 roku...
„Opisane przez Libertiego sposoby produkcji i dystrybucji wieprzowiny, soi, tuńczyka w puszce i koncentratu pomidorowego, a także towarzyszące im historie wzrostu potężnych międzynarodowych przedsiębiorstw i upadku drobnych rolników, są zarówno anegdotyczne, jak i synekdotyczne – działają na zasadzie pars pro toto, wskazując na funkcjonowanie rynku spożywczego jako takiego”...
W tym nieudanym portrecie związku – opartym na kontraście: on nieznośnie zblazowany intelektualista, ona pocieszna prostaczka – brakuje bowiem ostrej jak brzytwa ironii, cynizmu, sarkazmu i orgazmu...
„Bezdyskusyjnie było to jedno z tych wydarzeń, które zmieniają świat – i pozostają legendarne po wsze czasy. Nawet jeśli to zmienianie dzieje się głównie w przestrzeni symbolicznej – wystarczy”...
Jak sugerują poradniki zdrowego stylu życia, „szczęście rodzi się w jelitach”. W sformułowaniu tym przejawia się zarówno współczesne pragnienie utrzymania całkowitej kontroli nad ciałem, jak i ścisła koncentracja na jednostkowym bycie...
„Woodstock Festival był antytezą makfestiwalu. Kontrkultura wyśniła podczas tego festiwalu swój sen. Do końca. Chyba jedyny raz”. Przed środowym pokazem filmu „Woodstock” w reżyserii Michaela Wadleigha o festiwalizacji, zmierzchu festiwali i Festiwalu Woodstock pisze Waldemar Kuligowski...
Tematem spektaklu „Motyl” jest oswajanie ciemności – zarówno w sensie dosłownym, jak i w metaforycznym odniesieniu do ludzkich lęków. Mrok wywołuje strach we wszystkich bohaterach przedstawienia: boi się go zmuszana do spania przy zgaszonym świetle pięcioletnia Rutka, przywiązany do drzewa w lesie pies Mazoń, a nawet czarny charakter – Król Złotousty...
Co tu kryć, lipiec 2019 roku nie należał pod względem muzycznym do najbardziej ekscytujących, a za jego ścieżkę dźwiękową mogłaby śmiało posłużyć nieśmiertelna piosenka Fasolek o pewnym warzywie...
W związku ze słabym poziomem tegorocznej sekcji „Trzecie oko: duchowość, magia i czarownice” postanowiłem poszukać wiedźmowych tropów w mniej oczywistych miejscach i zupełnie innych filmach...
Jeśli w filmie Jima Jarmuscha zombie mamroczą pod nosem „wi-fi”, „nintendo” i „Xanax”, oddając się zgniłej nostalgii za światem towarów, to czy możemy już mówić o początkach starczego mędrkowania czy jednak nadal chodzi o piętrowe kinofilskie aluzje i skłonność do autotematyzmu...
Niezależnie od tego, jak odcina kupony od własnej popularności, Marina Abramović na renomę zasłużyła, wykonując ekstremalne i ryzykowne doświadczenia artystyczne, wystawiające na próbę fizyczną wytrzymałość jej ciała...
„Skoro «nic nie da się zrobić», a «jest, jak jest» wynika stąd, że tak samo źle będzie zawsze, nie ma się co miotać. […] Bo stwierdzenie «jest, jak jest» służy zabijaniu czasu” ...
Filmu Asifa Kapadii o Diego Maradonie nie należy traktować jak typowego dokumentu. To raczej próba uchwycenia esencji osobowości jednego z najlepszych piłkarzy na świecie, do czego twórca przyzwyczaił widzów poprzednimi, nagradzanymi, chwalonymi (i powszechnie naśladowanymi) kolażami o Ayrtonie Sennie i Amy Winehouse...
Black midi zdecydowanie mają pomysł, co zrobić z muzyką rockową po jej śmierci, gdy nie może być ona głosem żadnego pokolenia ani nie satysfakcjonuje jak modny jeszcze niedawno retro-fetysz.
Opisane przez Balesa historie są głęboko przeżyte i przemyślane. Czytelnik nie może mieć wątpliwości, że autor widział wszystkie te sceny na własne oczy, że rzeczywiście wszedł do pieca wypalającego cegły, był w tajskim burdelu i rozmawiał z cytowanymi osobami...
Drugi sezon „Wielkich kłamstewek” jest jednocześnie cudowny i rozczarowujący. Cudowny, bo w rzadko spotykany sposób kumuluje i zagęszcza najwyższej klasy aktorstwo. Rozczarowujący, bo zbudowano go na pretekstowym, niespójnym scenariuszu...
Mirt jest żywym dowodem na to, że tak zwany „własny język”, „idiom artystyczny” nie musi oznaczać izolacjonizmu. Jego największą zasługą jest to, że spełnia oczekiwania odbiorców lubiących spekulować na temat przyszłości muzyki, nie tracąc z oczu najbardziej istotnego celu słuchania, jakim jest praca z własną zmysłowością...
To, że komunistyczna emancypacja była co do zasady antyfeministyczna, nie oznacza dla mnie jednak, że nie była ona częścią feministycznej genealogii – mówi socjolożka Magdalena Grabowska, autorka książki „Zerwana genealogia...
Nie sztuką jest pokazać twórczość kobiet, natomiast wyzwanie stanowi stworzenie ekspozycji, która ma własną narrację i nie potrzebuje słów. Zdecydowanie udało się to Natalii Sielewicz, kuratorce wystawy „Farba znaczy krew”...
Im więcej mówi się i pisze o renesansie horroru poza społecznością oddanych fanów i akademickich badaczy, tym bardziej wychodzi na jaw jego fascynujące długie trwanie – konstelacja motywów i tematów, które przenikały i nadal przenikają krwioobieg współczesnej kultury obrazów...
Tegoroczna katastrofa, jaką był piąty sezon „Czarnego lustra”, została skutecznie przyćmiona przez premierowy serial, który o wiele bardziej interesująco i nowatorsko opowiada nie tylko o naszych lękach, ale też o przyszłości...
Trzydziestka to moment podsumowań i pozornej przytomności umysłu – rzeczywistość i fantazja pierwszy raz rozliczają się ze sobą na poważnie. Anda Rottenberg w dokumencie „Rozmowy poszczególne” mówi, że „sztuka, podobnie jak piękno, jest kategorią migrującą”...
Ari Aster w „Midsommar. W biały dzień” wytwarza własny język i poszerza ramy gatunku. Zaciekawiony symbolicznym potencjałem mistycznego kina grozy, sprawdza, co jeszcze się tam kryje, kłębi i kotłuje...
W zaskakująco skromnym programie tegorocznego idiomu festiwalu Malta, od lat stanowiącego najważniejszy blok festiwalowego programu, nie znalazło się niemal nic, co mogłoby dorównać maltańskiemu formatowi i realizowanym wcześniej ambicjom, które od lat wysoko ustawiały poprzeczkę oczekiwań widzów...
Miniserial „Jak nas widzą” opowiada o prawdziwych wydarzeniach i prawdziwych osobach, dyskusja o nim jest więc w równej mierze dyskusją o okolicznościach i ciągnących się do teraz konsekwencjach gwałtu, jaki miał miejsce w Central Parku 19 kwietnia 1989 roku...
Jedną z charakterystycznych cech niezalu była „od zawsze” niechęć do tłumaczenia: swojej misji, oczekiwań, metod, tożsamości. Po blisko dwóch dekadach używania tego pojęcia po raz pierwszy nadarza się okazja, by przemyśleć jego sens...
