Im więcej mówi się i pisze o renesansie horroru poza społecznością oddanych fanów i akademickich badaczy, tym bardziej wychodzi na jaw jego fascynujące długie trwanie – konstelacja motywów i tematów, które przenikały i nadal przenikają krwioobieg współczesnej kultury obrazów...
Tegoroczna katastrofa, jaką był piąty sezon „Czarnego lustra”, została skutecznie przyćmiona przez premierowy serial, który o wiele bardziej interesująco i nowatorsko opowiada nie tylko o naszych lękach, ale też o przyszłości...
Trzydziestka to moment podsumowań i pozornej przytomności umysłu – rzeczywistość i fantazja pierwszy raz rozliczają się ze sobą na poważnie. Anda Rottenberg w dokumencie „Rozmowy poszczególne” mówi, że „sztuka, podobnie jak piękno, jest kategorią migrującą”...
Ari Aster w „Midsommar. W biały dzień” wytwarza własny język i poszerza ramy gatunku. Zaciekawiony symbolicznym potencjałem mistycznego kina grozy, sprawdza, co jeszcze się tam kryje, kłębi i kotłuje...
W zaskakująco skromnym programie tegorocznego idiomu festiwalu Malta, od lat stanowiącego najważniejszy blok festiwalowego programu, nie znalazło się niemal nic, co mogłoby dorównać maltańskiemu formatowi i realizowanym wcześniej ambicjom, które od lat wysoko ustawiały poprzeczkę oczekiwań widzów...
Miniserial „Jak nas widzą” opowiada o prawdziwych wydarzeniach i prawdziwych osobach, dyskusja o nim jest więc w równej mierze dyskusją o okolicznościach i ciągnących się do teraz konsekwencjach gwałtu, jaki miał miejsce w Central Parku 19 kwietnia 1989 roku...
Jedną z charakterystycznych cech niezalu była „od zawsze” niechęć do tłumaczenia: swojej misji, oczekiwań, metod, tożsamości. Po blisko dwóch dekadach używania tego pojęcia po raz pierwszy nadarza się okazja, by przemyśleć jego sens...
Prawda i fałsz, rzeczywistość oraz iluzja, bezpośredniość przeżycia i niebezpośredniość metafory – oto bieguny, między którymi Paweł Mościcki rozpina swoje koronkowo skonstruowane „Lekcje futbolu”...
Debiut Pawła Borowskiego pod tytułem „Zero” był objawieniem polskiego kina dokładnie dekadę temu. Dopiero po dziesięciu latach udało się temu utalentowanemu twórcy powrócić z nowym filmem...
Czerwcowa aura Zbliżająca się katastrofa sprawiła, że najlepszym pomysłem na spędzenie wolnego czasu było zabunkrowanie się w klimatyzowanym pomieszczeniu i udanie się na emigrację wewnętrzną...
Bitamina „Kawalerką” pokazała, że można tworzyć piosenki, które są przebojowe, a jednocześnie bardzo osobiste, intymne, a przy tym bezpretensjonalne, nienachalnie żartobliwe i przede wszystkim trafiające do naprawdę różnorodnych odbiorców...
Ona jest psychopatyczną Pippi, która żyje na przekór społecznym regułom dorosłości. On jest dziecięcy w swojej kruchości, zresztą ktoś mówi o nim, że jest jak dziecko. To chyba przyciąga do nich Eve i Hannibala – analityków, którzy umieją funkcjonować w świecie dorosłych, ale umierają w nim z nudów...
Trzy konkursy, prezentacje szkół filmowych i festiwali z całego świata, liczne retrospektywy, animacje z Norwegii i Annecy, wieczory z animowanymi serialami dla dorosłych i z muzyką na żywo – to tylko niektóre pozycje tegorocznego festiwalu Animator...
To muzyka, która nie opiera się pokusom. Bez estetycznych spekulacji, retromanii, uporczywych powtórzeń, eksponowania gównianych syntezatorów czy skomplikowanego programowania. To muzyka ludzi żywych, dotykających dźwięku i brudzących się nim...
„Ma” wygląda jak fałszywka przy oryginale, jak odbębnione na kolanie zadanie z „umiejętnego poruszania się w obrębie festiwalowych trendów”. Jednym słowem: wypada to naprawdę koślawo...
Nie mogę się pozbyć wrażenia, że „Powrót do Reims” najbardziej pasjonującą i rewelatorską lekturą będzie dla klasy średniej i wychowanych w otoczeniu klasy średniej. Poprzez uświadomienie sobie nieprzezroczystości i niepowszechności własnej pozycji, poprzez zajrzenie do świata, którego istnienie się podejrzewało, ale dystans pozwalał na utrzymanie komfortowego, analitycznego podejścia do sprawy...
Núria Güell to artystka społecznego oporu, która poprzez swoje działania dąży do rozsadzenia systemu kapitalistycznego od środka. Hiszpanka dekonstruuje państwowość i gospodarkę opartą na wolnej konkurencji, posługując się narzędziami, które wytworzył kapitalizm...
Rower sukcesywnie zwycięża. Bo cały potencjał roweru tkwi w tej pojedynczości. Nie jestem zwolennikiem teleologicznego patrzenia na historię, ale taki rower musiał zwyciężyć – właśnie dzięki swojej pojedynczości: bo to kręciło kobiety, to kręciło wszystkich: ta wolność, wolność jazdy...
Przed „Czarnobylem” nie da się uciec. Nawet jeśli miałoby się wielką ochotę odmówić i nie uczestniczyć w zbiorowej kanonizacji serialu, jonowa uroda zdjęć Johana Rencka i Jakoba Ihre prześwietli nas z mocą tysięcy rentgenów, a ciężar dramaturgiczny obleje nocnym potem...
Voguing – wpisany w tkankę sceny ballroomowej – wykroczył poza modną formę tańca, stając się subkulturą z własną społecznością, estetyką i aksjologią. Dziś przeżywa nowe życie – a tych miał co najmniej kilka na przestrzeni ostatnich stu lat...
Sauvage w języku francuskim oznacza dzikiego, barbarzyńcę albo dzikusa – czyli kogoś nieprzystającego do oczekiwań otoczenia, niewpasowującego się w zastane normy funkcjonowania, które ktoś kiedyś ustalił, zatwierdził, przez lata praktykował i nazwał tradycją...
Można w ostatnim czasie dostrzec zmianę w formatach, która wychodzi naprzeciw stabilizującemu się już trybowi życia i pracy. Raczej krótkie i częste przerwy w pracy, raczej samotne lunche (zwane niegdyś obiadami) w ciągu tygodnia, długi czas spędzany w komunikacji miejskiej czy kolejkach...
Od niemego protestu aktorów Teatru Polskiego we Wrocławiu przeciwko objęciu funkcji dyrektora przez Cezarego Morawskiego minęły prawie trzy lata. „Poskromienie” w reżyserii Moniki Pęcikiewicz zainaugurowało działalność zespołu w nowej wrocławskiej przestrzeni działań artystycznych – prowadzonej przez Instytut Grotowskiego Piekarni na Kępie Mieszczańskiej...
Sorge, tytułowe miasteczko z nowej powieści Aleksandry Zielińskiej, to przestrzeń wielokrotna i nieciągła. To miejsce pograniczne, w którym spotykają się przeciwstawne żywioły miasta i wsi, opisywane przez autorkę w jej poprzednich narracjach...
„Wejdę w to, jeśli Ty w to wejdziesz” – miał powiedzieć Sebastián Lelio do Julianne Moore, rozpromienionej wizją zagrania pięćdziesięciolatki, która zmaga się z kryzysem wieku średniego...
Umieszczanie O’Connor w gronie „odważnych kobiet” jest oczywiście kuszącą perspektywą, sprowadzającą jednak jej literaturę do zajęcia, któremu się oddawała, nie zaś powodu, dla którego warto do niej wracać...
W to, co dzieje się w „Parasite”, filmie Bong Joon-ho, który właśnie otrzymał Złotą Palmę, trudno uwierzyć. Jakoś trudno mi też uwierzyć, że jury wyszło naprzeciw oczekiwaniom publiczności, która przez sześć minut oklaskiwała film, a którego definicja mogłaby brzmieć: „czarny-koreański-komedio-dramat-społeczny-rodzinny-kryminał-gore-i-Bóg-wie-jeszcze-co”...
„Pointlessness” to nie karykatura, jukstapozycja, litota, wyolbrzymienie tego czy innego elementu, lecz interpretacja. Nie o krótkotrwałe zdumienie tu chodzi, nie o zamianę A w B, ale o raport z mapowania katalogu i późniejsze przekazanie tej mapy słuchaczowi, który od teraz ma do dyspozycji dwie percepcje: swoją i Cirockiego...
Piskorska proponuje nieoczywisty obraz podzielonego polskiego społeczeństwa. Jej prace mówią o tym, że prawicowy rząd zafundował nam w zasadzie gotową receptę na wojenny scenariusz i cały kontynent związanych z nim negatywnych emocji, lęków i uprzedzeń...
Geniusz kobiecy z górą sześciusetstronicowej antologii: „Moja dzika koza” objawia się wielokrotnie. Tylko – a jak się w trakcie lektury okazuje – aż (!) poetki jidyszowe, których twórczość przypada na czasy od XVI wieku do dzisiaj, są bohaterkami tej unikatowej księgi...
„Słodki koniec dnia” zadaje pytanie o siłę rażenia dyskursu we współczesnym świecie. Czy słowa, krytyka, intelektualny namysł i towarzysząca mu medialna dyskusja mają jeszcze jakiekolwiek znaczenie...
Wraz z ostatnim odcinkiem „Gry o tron”, serialu, który wyrósł na jeden z największych fenomenów współczesnej popkultury, szanse na to, że ujrzymy ostatnie dwa tomy „Pieśni lodu i ognia”, sagi George’a R...
Dzisiaj haft ma już niewiele wspólnego z przyuczaniem kobiet do patriarchalnie wyznaczonego im ideału. Jednak jego historyczne uwarunkowanie jest czytelne chociażby we wciąż istniejącym, kobiecym stereotypie delikatnej estetyki haftu oraz ekonomicznie problematycznym statusie domowego zajęcia, co wskazuje na trwałość ucieleśnionych norm kulturowych, i co w swej nazwie odsłania Kolektyw Złote Rączki...
Kandydat na prezydenta, który zamiast odpowiadać na pytania o kwestie podziałów społecznych, zaczyna rozprawiać o wielkości swojego przyrodzenia. Zatruta rzeka, której obecność zmusza mieszkańców miasteczka do picia przez całą dobę napojów gazowanych...
