– (1986) doktorant w Instytucie Filologii Polskiej UAM, krytyk literacki, muzyk.
Wydany niedawno album „The Glowing Man” to ostatnia płyta zespołu Swans w składzie osobowym i w formule, którą grupa przybrała, reaktywując się w 2010 roku. Perspektywa końca (kolejnej już) ery Swans bardzo mocno wpływa na odbiór płyty – „The Glowing Man” słucha się przede wszystkim jako ostatnią część trylogii, domknięcie tego, co zespół rozpoczął na „The Seer” i kontynuował, nagrywając „To Be Kind”...
Szesnaście lat – tyle czasu zabrało grupie z Melbourne wydanie drugiej płyty. To gigantyczna wyrwa w dyskografii. Gdy Australijczycy wydawali swój debiut, żyliśmy w kraju rządzonym przez panów Kwaśniewskiego i Buzka, stacje radiowe katowały nas „Lornetką” i „Słodyczami” Golec uOrkestra, a największym zmartwieniem zachodniej części Europy była choroba wściekłych krów...
Jaką muzykę grałby Arthur Rimbaud, gdyby był muzykiem?
Myślę, że on nie musiał tworzyć muzyki. Ale to, jakie światy opisał, gdzie nas zawiódł i co nam pokazał literaturą – to jest do opisania muzyką, co, jak widać, pewien zespół niemłodych już ludzi próbował zrobić...
Tame Impala to FC Barcelona, a Kevin Parker to Leo Messi współczesnej muzyki. Łatwość i finezja, z którą wygrywają (czyt. nagrywają), każe się poważnie zastanowić nad tym, czy nie przywiało ich przypadkiem z innej planety...
Sformułowanie „muzyka idealna na lato” kojarzy się raczej z wątpliwej jakości evergreenami dobiegającym z pobliskiej lodziarnio-frytkarni. Z miauczeniem jakiejś Pilchowej „drugorzędnej piosenkarki z pierwszorzędnym biustem”...
Fajne. Od überhipsterskiej nazwy kapeli i „kanapowej” wytwórni, po absurdalną kolażową okładkę – wszystko fajne. Całość spójna, dokładnie przemyślana i jednocześnie zrobiona jakby od niechcenia, lekką ręką, między czwartym a piątym kraftowym piwem w jakiejś modnej warszawskiej knajpie...
Można nie lubić jego płyt. Można zżymać się na delikatność piosenek prosto z tęczowej krainy łagodności, na słodycz aranży. Można nie kupować jego głosu. Nie można mu zarzucić jednego – braku konsekwencji...
„Nie podchodź za blisko, mogą zaatakować” – ostrzegali rodzice, gdy do plaży, na której pracowicie budowałem i burzyłem zamki, podpływały cicho białe i dostojne ptaki. Choć były zupełnie spokojne, stawały się w moich kilkuletnich oczach drapieżne i nieobliczalne...
Dziesięć lat, cztery płyty i można w końcu powiedzieć, że grupa Muchy przestała się ścigać z samą sobą – albo boksować się z własnym cieniem przestał Michał Wiraszko, który jako jedyny z aktualnego składu spina całą dyskografię grupy...
Zamaskowani Szwedzi z Goat nie odkrywają Ameryki. Nie odkrywają też Afryki ani Azji – multikulturowe muzyczne wątki, z których tkają swoje utwory, mają łatwo rozpoznawalne pochodzenie. Ich splot tworzy jednak spójny, wielobarwny materiał...
Piosenki o miłości utrzymane w intymnym, sypialnianym klimacie. Na okładce, na ciepłym, beżowym tle delikatny rysunek całującej się pary, jakby wyjęty z pamiętnika pensjonarki: ona – (oczywiście)eteryczna blondynka w bluzce w kwiatki, on – (obowiązkowo) brunet...
Czy 20 lipca spadnie na Poznań muzyczna bomba atomowa? Czy supergrupa złożona między innymi z muzyków Radiohead i Red Hot Chili Peppers rozniesie Jezioro Maltańskie? Czy 23. edycja Malta Poznań Festival zakończy się wielkim hukiem...
James Blake swoją muzyczną karierę rozpoczął nie od ekstraklasy, a od ligi mistrzów. Rozbudził nadzieje i wytrzymał presję – utrzymał poziom, jednocześnie unikając błędu bezpiecznego powtarzania raz wyuczonych chwytów.
Gdy w listopadzie zeszłego roku na sklepowe półki trafił drugi longplay poznańskiego Snowmana, „The Best Is Yet to Come” – wielbiciele muzyki alternatywnej znad Odry, Warty i Wisły wstrzymali oddech...
