Gdy dowiedziałam się, że Żadan napisał książkę o wojnie, rzuciłam się na nią z niezdrową, wątpliwej jakości etycznej ekscytacją. Ostrzyłam zęby na jakąś fantasmagoryczną groteskę, na tragikomizm Vonneguta, zabawność „Paragrafu 22”, satyrę „Szwejka” i atrakcyjność serialu „MASH”...
Strasznie łatwo jest zarzucić Zanussiemu, że stworzył sobie chochoła: feminizmu, nihilizmu, lewactwa, świeckiego hedonizmu czy ogólnie Zła Współczesnego Świata i Upadku Cywilizacji Europejskiej (podstawić właściwe wedle uznania)...
Twórcom, a może przede wszystkim strategii promocyjnej „Miasta 44” udało się skutecznie przekonać nas, że robią TEN film o powstaniu warszawskim. TEN właśnie. Ten jeden, po tylu latach, w rocznicę; ten, który obejmie całość warszawskiego – Miasto – doświadczenia z lata – czterdzieści cztery.
„Tyrmand Warszawski. Teksty niewydane” – zachęca piękne liternictwo zaopatrzonej w wizerunek skrytego w chmurach Pałacu Kultury okładki, i już przez ową zachętę samo fizyczne obcowanie z najnowszą pozycją wydawnictwa MG (które wznowiło ostatnio chyba wszystkie dzieła Tyrmanda) ma w sobie coś z dziecięcej radości odkrycia pudełka ze skarbami albo odwijania gwiazdkowego, z dawna oczekiwanego prezentu.
W spektaklu Warnera roi się od zwariowanego seksu, od pierwszej sceny po ostatnią, a namiętne, ocierające się o obscenę uściski i figle Figara i Zuzanny w otwierającej arii, na tle wymownie rozpościerających się na paździerzowej płycie rogów jelenia, zdają się nie pozostawiać złudzeń, jaki będzie duch i wymowa spektaklu...
