Ten sposób prowadzenia narracji […] wydaje się nieco anachroniczny, a nawet odrobinę arogancki. W przededniu końca świata biały mężczyzna lata samolotami tysiące kilometrów, w ogóle nie problematyzując środka transportu i śladu węglowego, jaki pozostawia po sobie jego, w zamierzeniu interwencyjna, turystyka żałoby
Oczywiście dobrze by było, gdyby „Legiony” okazały się rozkosznie złym gniotem, jak obiecywał ich trailer, wybuchowym i fantazyjnym prequelem do „1920 Bitwy Warszawskiej”, która pozostaje zachwycająco najwspanialsza w kategorii „patriotyczne filmy najgorsze”; sprawa jest jednak bardziej skomplikowana...
Rower sukcesywnie zwycięża. Bo cały potencjał roweru tkwi w tej pojedynczości. Nie jestem zwolennikiem teleologicznego patrzenia na historię, ale taki rower musiał zwyciężyć – właśnie dzięki swojej pojedynczości: bo to kręciło kobiety, to kręciło wszystkich: ta wolność, wolność jazdy...
Gdy dowiedziałam się, że Żadan napisał książkę o wojnie, rzuciłam się na nią z niezdrową, wątpliwej jakości etycznej ekscytacją. Ostrzyłam zęby na jakąś fantasmagoryczną groteskę, na tragikomizm Vonneguta, zabawność „Paragrafu 22”, satyrę „Szwejka” i atrakcyjność serialu „MASH”...
Film „Obce ciało” Krzysztofa Zanussiego z powodzeniem mógłby wziąć tytuł od wywiadu-rzeki przeprowadzonego przez Kazimierę Szczukę z Marią Janion – „Transe – traumy – transgresje” – są tu i transe i traumy i transgresje, choć z tymi ostatnimi pewien problem...
Twórcom, a może przede wszystkim strategii promocyjnej „Miasta 44” udało się skutecznie przekonać nas, że robią TEN film o powstaniu warszawskim. TEN właśnie. Ten, który będzie opowiadał o powstaniu tak, jak Sienkiewicz opowiadał o potopie szwedzkim...
„Tyrmand Warszawski. Teksty niewydane” – zachęca piękne liternictwo zaopatrzonej w wizerunek skrytego w chmurach Pałacu Kultury okładki, i już przez ową zachętę samo fizyczne obcowanie z najnowszą pozycją wydawnictwa MG (które wznowiło ostatnio chyba wszystkie dzieła Tyrmanda) ma w sobie coś z dziecięcej radości odkrycia pudełka ze skarbami albo odwijania gwiazdkowego, z dawna oczekiwanego prezentu.
W spektaklu Warnera roi się od zwariowanego seksu, od pierwszej sceny po ostatnią, a namiętne, ocierające się o obscenę uściski i figle Figara i Zuzanny w otwierającej arii, na tle wymownie rozpościerających się na paździerzowej płycie rogów jelenia, zdają się nie pozostawiać złudzeń, jaki będzie duch i wymowa spektaklu...
