doktor nauk humanistycznych, historyczka literatury, krytyczka sztuki, tłumaczka pism Luce Irigaray, felietonistka „Czasu Kultury”, działaczka feministyczna. Współzałożycielka Porozumienia Kobiet 8 Marca i członkini Rady Programowej Kongresu Kobiet. Pracę doktorską zaczęła pisać po polsku u prof. Marii Janion w Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, a obroniła po francusku u prof. Anne Berger na pierwszym z założonych w Europie przez prof. Hélène Cixous Centrum Studiów Kobiecych i Genderowych (Centre d’Etudes Féminines et de Genre). Wykładała na Gender Studies na Uniwersytecie Warszawskim. Autorka rozpraw z dziedziny feministycznej filozofii i krytyki literackiej, a także tekstów o sztuce publikowanych w polskich i zagranicznych czasopismach, pracach zbiorowych i katalogach wystaw. Opublikowała monografię „Wypowiadam wam moje życie. Melancholia Zuzanny Ginczanki” (2001), zbiór esejów „Nawiedzani przez dym” (2012) oraz książkę „Zapomniana rewolucja. Rozkwit kobiecego pisania w dwudziestoleciu międzywojennym” (2014) (pierwotnie wydana po francusku pt. „La révolution oubliée. L’émergence de l’écriture féminie dans l’entre-deux-guerres polonais”). Była merytoryczną opiekunką wystawy sztuki współczesnej poświęconej poetce Zuzannie Ginczance „Tylko szczęście jest prawdziwym życiem” w Muzeum Literatury w Warszawie w 2016 r., a także współorganizatorką odsłonięcia tablicy pamiątkowej na domu przy ul. Mikołajskiej 26 w Krakowie, gdzie Ginczanka ukrywała się w latach 1943–1944 (odsłoniętej w stulecie jej urodzin 9 marca 2017 r). Opracowała i opatrzyła posłowiem tomik poezji Zuzanny Ginczanki „Mądrość jak rozkosz” (2017). Jej afiliacja naukowa to paryska placówka Laboratoire d’études de genre et de sexualité (UMR LEGS CNRS/UPL Paris 8/ Paris Nanterre). Jest też inicjatorką i współtwórczynią belgijskiego Kongresu Kobiet oraz opiekunką naukową Uniwersytetu Trzech Pokoleń w Belgii. Mieszka w Brukseli.
Według filozofa jako konsumenci również jesteśmy parlamentarzystami: na własnej skórze nosimy system produkcji, ekonomii i władzy, których wręcz nawet pożądamy i pragniemy przekształcić nasze ciała w „żywe przedmioty” marek – felieton z aktualnego numeru „Czasu Kultury” (3/2020)...
Felieton z aktualnego numeru „Czasu Kultury” (2/2020) poświęcony sadze Blanki Lipińskiej: „Ubezwłasnowolnienie w cieniu męskiej dominacji jako jedyna forma seksualnego spełnienia jest tu niebezpiecznym natręctwem”...
Wedle świeżych sondaży badających poczucie przynależności do obszarów cywilizacyjnych, Polska w ostatnich latach przesunęła się w wyobraźni Polaków na wschód. Słynne rozdarcie między Wschodem a Zachodem, fundujące podstawową dynamikę refleksji tożsamościowej Polaków od początku transformacji, zyskało tu wyraźny wektor...
Kongres Kobiet to współczesny charakterystycznie polski megaiwent o społecznym znaczeniu, który rozgrywa się trochę niewidzialnie, a trochę w milczeniu. Jego niewidoczność jest spowodowana swoistą medialną ciszą wokół niego...
„Miejsce Wandy Melcer w historii literatury polskiej jest dzisiaj w zasadzie zatarte i zapomniane” – podaje wydany w 2001 roku słownik „Pisarek polskich”. Jej postać tak bardzo rozpoznawalna w dwudziestoleciu dzisiaj jest anonimowa...
Każda wybitna poezja ma to do siebie, że wpędza w pewnego rodzaju obsesję, wpuszcza nas do świata, o którym nic nie wiemy, poza tym, że jest nam tam dobrze, że na jakiś czas zapominamy o sobie, przestajemy tęsknić za własnym językiem...
