Ciało rozszerzone
Praca składająca się z trzech minimalistycznych ceramicznych rzeźb to w rzeczywistości obiekty zintegrowane z trzema częściami ciała, dedykowane kolejno głowie, rękom (dłoniom), nogom (stopom)...
Utwory są efektem osobistych poszukiwań możliwości wyrazu i tworzenia relacji między muzyką a sztukami wizualnymi. Jedną z koncepcji jest traktowanie dźwięku i obrazu na równych prawach jako wzajemnie uzupełniających się i wpływających na odbiór elementów kompozycji. Oba elementy powstały w procesie improwizacyjnym.
Efekt syntezy malarstwa i rysunku niefiguratywnego z muzyką, w dużej mierze niekonwencjonalną, improwizowaną, pozatonalną, może pobudzić umysł odbiorcy do kreacji własnych interpretacji odczuciowych, percepcyjnych, wyobrażeniowych lub intelektualnych.
Namawiamy odbiorcę do prób traktowania kompozycji muzyki i obrazu jako całości, do uruchomienia wyobraźni i własnej interpretacji tego utworu audiowizualnego. W przypadku tak niedookreślonego gatunkowo czy znaczeniowo utworu wszystko odbywa się podczas interpretacji odbiorcy, który może określić znaczenia, sposób odbioru lub wywołane odczucia. Oczywiście utwór został skomponowany nieprzypadkowo, według intencji oraz intuicji autorów.
Muzyka, mimo że grana na jednym z instrumentów jednogłosowych: klarnecie basowym lub saksofonie sopranowym, współgra z przestrzenią. Została nagrana i zmiksowana za pomocą technik tworzących wrażenie ruchu fraz w przestrzeni.
Muzyka została stworzona przy użyciu różnorakich technik instrumentalnych (oddech cyrkulacyjny, multiphonics, artykulacje i frazowanie) podczas jednorazowych sesji bez udziału looperów czy overdubbingu (nadpisywania).
Michał Giżycki – klarnet basowy, saksofon sopranowy
Weronika Lutkiewicz – lawowanie tuszem
https://soundcloud.com/giz-moll
Praca składająca się z trzech minimalistycznych ceramicznych rzeźb to w rzeczywistości obiekty zintegrowane z trzema częściami ciała, dedykowane kolejno głowie, rękom (dłoniom), nogom (stopom)...
Rozmowa jest spotkaniem dwóch osób, które do samego końca nie wiedziały, o czym będą rozmawiać. W trakcie nagrania zostały przeczytane i zadane pytania przygotowane im przez trzecią osobą, która zna ich oboje...
Pandemia przemocy, czyli dyskusja o zróżnicowanej kobiecej codzienności, zmieniających się priorytetach w dobie pandemii i tego, jakiego feminizmu nam potrzeba. Katarzyna Czarnota rozmawia z Weroniką Zawadzką z kolektywu „W Naszej Sprawie” oraz „Nowego Bytu Feministycznego”