Ciało rozszerzone
Praca składająca się z trzech minimalistycznych ceramicznych rzeźb to w rzeczywistości obiekty zintegrowane z trzema częściami ciała, dedykowane kolejno głowie, rękom (dłoniom), nogom (stopom)...
Fotografie dotyczą wizji przyszłości, opartej na zatarciu granicy pomiędzy tym co naturalne, a syntetyczne. Podejmuję refleksję na temat skóry, jako zewnętrznej powłoki reprezentacyjnej wszystkich organizmów żywych i materii nieożywionej, jej procesów naturalnych, jak i sztucznego wytwarzania. Przyglądam się także porzuconym, syntetycznym materiałom, które w ścisłej bliskości z naturą, stają się na fotografiach ożywione i dziwnie bliskie. Obiekty na zdjęciach ujawniają się spod piasku, są to przedmioty, które budzą niejasne skojarzenia z czymś z pogranicza biologiczności i syntetyczności. Są porzuconymi artefaktami, które zaczęły adaptować cechy biomorficzne.
Praca nawiązuje do taniej, gigantycznej produkcji przedmiotów i jednocześnie do wytwarzania milionów zdjęć na całym świecie. Każdego dnia, rzeczywistość zalewana jest falą obrazów, a z drugiej strony nowymi produktami z fabryki. Linii produkcyjnej i aparatowi przyświeca podobny cel – masowe wytwarzanie.
#czasywirtualnekulturyrealne
#praktykinapandemie
#physicaldistancingsocialsolidarity
Praca składająca się z trzech minimalistycznych ceramicznych rzeźb to w rzeczywistości obiekty zintegrowane z trzema częściami ciała, dedykowane kolejno głowie, rękom (dłoniom), nogom (stopom)...
Rozmowa jest spotkaniem dwóch osób, które do samego końca nie wiedziały, o czym będą rozmawiać. W trakcie nagrania zostały przeczytane i zadane pytania przygotowane im przez trzecią osobą, która zna ich oboje...
Pandemia przemocy, czyli dyskusja o zróżnicowanej kobiecej codzienności, zmieniających się priorytetach w dobie pandemii i tego, jakiego feminizmu nam potrzeba. Katarzyna Czarnota rozmawia z Weroniką Zawadzką z kolektywu „W Naszej Sprawie” oraz „Nowego Bytu Feministycznego”